اثربخشی آموزش مدیریت خشم بر کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان کم‌توان هوشی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی برنامۀ آموزشی مدیریت خشم بر کاهش پرخاشگری دانش‌آموزان کم‌توان هوشی انجام شد. روش این پژوهش از نوع طرح تک‌آزمودنی است و شرکت‌کنندگان آن سه آزمودنی با دامنه سنی (19-18سال) بودند که از بین دانش‌آموزان پسر مشغول به تحصیل در مقطع پیش‌حرفه‌ای (هفتم تا نهم) سال 1392 در مدرسۀ سپهر استان بجنورد، انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به تکمیل پرسشنامۀ باس و پری (1992) توسط والد (مادر)، عدم وجود ملاک‌های معلولیت جانبی مثل آسیب های بینایی و شنوایی؛ عدم وجود علل فیزیولوژیکی برای رفتار پرخاشگرانه و عدم شرکت در برنامۀ درمانی دیگر انتخاب شدند. ارزیابی‌ها در دو مرحله قبل از برنامۀ آموزشی مدیریت خشم و بعد از آن صورت گرفت. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل پرسشنامۀ باس و پری (1992)، پرسشنامۀ روایی اجتماعی ماریتنز، ویت، ایلیوت و دارویکس (1985) و مشاهدۀ نظام‌دار بود. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش تحلیل دیداری و اندازۀ اثر استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که رفتارهای پرخاشگرانۀ بین فردی دانش‌آموزان بعد از مداخله بهبود یافته است. هم‌چنین اندازۀ اثر مربوط به روش درصد داده‌های ناهمپوش بین خط پایه و درمان (pnd)، تفاوت استاندارد میانگین‌ها تفاوت معناداری را نشان داد.