بررسی الگوی علّی خودکارآمدی عاطفی در رابطه بین هوش اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی

هدف پژوهش حاضر، در چارچوب یک مدل علّی، شناخت رابطه بین هوش اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی با واسطه‌ی خودکارآمدی عاطفی بوده است. روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری متشکل از کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه شیراز در سال تحصیلی 91-1390 بود. شرکت‌‌کنندگان در پژوهش شامل 393 نفر (دختر 245 ) دانشجو بودند که بر اساس روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب و مقیاس های هوش اجتماعی (سیلورا و همکاران، 2001)، خودکارآمدی عاطفی (کرک و همکاران، 2008) و سیاهه تجدید نظر شده مهارت‌های ارتباطی (جرابک، 2004) را تکمیل نمودند. روایی و اعتبار ابزارها محرز شد. مدل فرضی با استفاده از روش رگرسیون چندگانه تحلیل گردید. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که: الف) هوش اجتماعی پیش‌بینی کننده مثبت و معنادار مهارت‌های ارتباطی است. ب) هوش اجتماعی پیش‌بینی کننده مثبت و معنادار خودکارآمدی عاطفی می‌باشد. ج) هوش اجتماعی به واسطه خودکارآمدی عاطفی، مهارت‌های ارتباطی را به‌طور مثبت و معنادار پیش‌بینی می‌کند. در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهند هوش اجتماعی به‌طور مستقیم و غیر مستقیم با واسطه خودکارآمدی عاطفی مهارت‌های ارتباطی را پیش‌بینی می‌کند.