بررسی عملکرد متداولترین تکنیک های تصمیم گیری چند شاخصه با رویکرد بهینه یابی

هدف از این مقاله، ارایه یک طرح نوآورانه برای تقریب یک فضای تصمیم گیری گسسته از طریق کاربرد مدل های بهینه‌یابی در راستای دستیابی به معیاری قطعی برای مقایسه و تحلیل عملکرد روش های معمول تصمیم گیری چند شاخصه است. روش مورد اشاره که یک رویکرد تلفیقی کمی و کیفی محسوب می شود؛ در یک بررسی موردی و برای رتبه بندی نمایندگی های بیمه ایران پیشنهاد و به اجرا گذاشته شده است. تقریب مورد اشاره با در نظر گرفتن یک مساله تصمیم گیری چند شاخصه در قالب یک مساله بهینه یابی، برای سطح کارایی نسبی گزینه های تصمیم در رابطه با شاخص هایی که می‌توانند به عنوان خروجی (شاخص های با ابعاد مثبت) و یا ورودی (شاخص های با ابعاد منفی) تلقی شوند؛ میسر خواهد شد. قدم بعد شامل اندازه گیری کارایی متقاطع گزینه ها (واحدهای تصمیم گیرنده) بر مبنای روش تلفیقی تحلیل پوششی داده ها و تحلیل سلسله مراتبی است. نتیجه حاصل شامل یک جواب قطعی بهینه در فضای پیوسته است که می توان از آن به عنوان معیاری برای تحلیل فاصله و سنجش عملکرد تکنیک های تصمیم گیری چند شاخصه (با عنایت به آزمون های آمار استنباطی) استفاده کرد. در مطالعه حاضر، جواب های حاصل از حل یک ماتریس تصمیم مشخص به وسیله چهار روش معمول ahp، topsis، saw و electre با جواب قطعی (پیوسته) همین ماتریس مقایسه شده است. بررسی ها حاکی از آن است که، تکنیک ahp با میانگین رتبه 71/1 نزدیک‌ترین میانگین را به تکنیک dea/ahp با میانگین رتبه 76/1 دارا می باشد.