الگوی آموزش معماری بر اساس نظریۀ‌ قابلیت‌های محیطی گیبسون

در این نوشتار، چالش مورد کاوش، یافتن ساختارهایی نظری، منتج از انگاره‌های علوم رفتاری به‌منظور بهبود روش آموزشِ فرایند طراحی معماری و ساخت چارچوبی نظری – عملی به منظور تغییر در رویکردها و تقابل با عدم تحول و سکون در نظریه‌پردازی حوزۀ‌ روشِ آموزشِ معماری است. افزون‌براین، هدفِ پژوهش، تعریف و شناسایی شاخصه‌های منتج از نظریه قابلیت‌های محیطی گیبسون (افردنس) برای کاربرد در راستای مسئلۀ‌ یادشده است که با بازبینی نظریه‌ها و رویکردهای مرتبط با آن به حدود مطلوب و نامطلوب، همراه با شناسایی وجه‌های پنهان و آشکار قابلیت‌ها، پرداخته‌شده است. بر این پایه، ویژگی‌های به‌کاررفته از نظریۀ‌ مذکور، دربرگیرندۀ‌ محدودیت‌های شناختی، فرهنگی، منطقی، معنایی، ادراکی، کالبدی، طبیعی و انسانی است. روش در این پژوهش به‌کارگیری ره‌آوردهای برآمده از بررسی‌های توصیفی استنتاجی به منظور دسترسی به نوعی تحلیل استنتاجی – مدل‌سازی سازمان‌دهی شده است و سرانجام به ارائۀ الگویی (مدل) فراگیر برای آموزشِ فرایند طراحی در کارگاه معماری پرداخته شده است.