جهانی‌سازی و منطقه‌گرایی در معماری معاصر: تعامل یا تقابل

جهانی‌سازی فرایندی پیچیده و چند ­­وجهی است که فشردگی فزاینده زمان و مکان و سرعت بخشیِ تعاملات بین‌فرهنگی را سبب شده، همسانی و همگونی را تداعی می‌کند. منطقه‌گرایی دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که بر حفظ ویژگی‌های خاص مکان و برجسته نمودن تفاوتها، تاکید دارد. مقاله می­کوشد تا از رهگذر مطالعه و تدقیق دو فرآیند جهانی‌سازی و رویکردهای نوین منطقه‌گرایی، نوع رابطه میان آنها در اثرگذاری بر معماری معاصر را مورد کنکاش قرار دهد. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی و متکی بر تکنیک تحلیل محتوا می­باشد. نتایج مطالعات حاکی از آن است که درونمایه چند وجهیِ جهانی‌سازی نشان از وجود نوعی همزمانی روندهای همگون‌ساز و ناهمگون‌ساز در ماهیت این فرایند دارد و رویکردهای نوین منطقه‌گرایی نیز، در پی ایجاد تنوع در حین سود بردن از مزایای جهانی­اند. بنابراین مابین پدیده‌های مذکور، تعاملی دوسویه در جریان است که حاصل آن، شکل‌گیری نوعی معماری پیوندی و تعامل جهانی–منطقه­ای در معماری معاصر است.