بررسی تطبیقی فقر در شعر عبدالوهاب بیاتی و ایرج میرزا

عبدالوهاب بیاتی، شاعر معاصر عراقی و ایرج میرزا، شاعر دوره مشروطه ایران، هردو در شرایطی زندگی می‌کردند که توده‌های مردم در فقر و بیچارگی به سرمی‌بردند و از فقدان امنیت، ظلم و ستم حاکمان و بی‌کفایتی آنان در اداره امور جامعه و بی توجهی شان نسبت به اوضاع و احوال زندگی مردم رنج می‌بردند.هردو شاعر با داشتن دغدغه اجتماعی مشترک، شعر خود را برای بیان دردها و رنج‌های توده‌های مردم به­کارگرفته و به معضل فقر در جامعه و پیامدهای ناگوار آن پرداخته‌اند و ضمن اشاره به عوامل و مظاهر فقر در جامعه، از راه‌های مبارزه با فقر نیز سخن گفته‌اند. در این پژوهش، تلاش می‌شود با استفاده روش توصیفی و شیوه تحلیل محتوا، به بررسی تطبیقی پدیده فقر و مهم ترین عوامل و مظاهر آن در شعر عبدالوهاب بیاتی و ایرج میرزا پرداخته شود. بررسی شعر دو شاعر در این زمینه، نشان می‌دهد که هردو شاعر، حاکمان و فقدان آگاهی اجتماعی در میان توده‌های مردم را به عنوان عوامل فقر و کارگران، کشاورزان، آوارگان و یتیمان را به عنوان مظاهر و جلوه‌های فقر در جامعه مطرح کرده‌اند و از دعوت مردم به مبارزه با حاکمان ستمگر و دعوت از حاکمان برای رسیدگی به احوال فقرا، به عنوان مهم ترین راه‌های مبارزه با فقر سخن گفته‌اند.