بررسی تطبیقی نگاره‌های وصف طبیعت در شعر ابن رومی و منوچهری دامغانی

محیط عامل اصلی توصیف طبیعت است. توصیف طبیعت و مظاهر آن همچون باغ و بستان و گل‌ها و ... در عصر عباسی گسترده‌تر از عصر جاهلی و اموی می‌گردد. در عصر عباسی جلوه‌های تمدن و شهرنشینی به یکباره سر بر می‌آورد. بنابراین وصف بیش‌تر با استعاره و تشبیهات رخ می‌نماید؛ که این خود بیانگر وسعت خیال شاعر عصر عباسی است. شعر پارسی دوره منوچهری دامغانی را باید شعر طبیعت خواند، منوچهری از جمله شاعران طراز اول این دوره است. منوچهری به سبب شیفتگی به ادبیات عرب، به تقلید از شاعران عرب روی آورده، و با وجود نوآوری در شعر طبیعت، بسیاری از تشبیهات و صور خیال که توسط شاعران عصر عباسی از جمله ابن‌رومی و ابن‌معتز وارد شعر شد؛ در شعر منوچهری آمده است. شعر توصیفی ابن‌رومی در این دوره تابلوهایی درخشنده و سرور انگیز از باغ‌ها و چمنزارهاست. در بیش‌تر این تصاویر جان بخشیدن به موجودات بی‌جان و عاقل‌انگاری نقطه مشترک با اشعار منوچهری است.

A comparative study of Nature Description in Ibne Rumi and Manoochehri’s Works

The environment is the main factor of nature description. Nature description and its manifestation such as gardens, flowers and etc. were waster and wider in Abbasid era rather than Omavid’s.  In Abbasid era the civilization and development manifested suddenly. Thus the explanation and description had been done with applying metaphors and similes; and this states the Abbasid era’s dreaming. The Persian poetry might be called nature poetry in Manoochehri’s period in which he was of beginners of that kind of poetry. He imitated the Arab poets because he was affected by Arabic literature. Ibne Rumi’s poetry is a brilliant and vivid image of gardens and greens. Personification of things in most parts of his poetry.