دنیاگریزی در شعر ناصر خسرو و ابوالعتاهیه

دنیاگریزی، از مضامین عمده در شعر و ادب فارسی و عربی است که از بن مایه‌های شعر زهد و تحقیق (قرن دوم هجری) ابوالعتاهیه، شاعر قرن دوم و سوم هجری است. شاید بتوان گفت در سیر تکامل شعر زهد و تحقیق ادب فارسی، ناصرخسرو و سپس اوج آن سنایی است. هدف از این تحقیق، پیدا کردن نقاط مشترک این دو شاعر مانند بسامد بالای مضمون در شعر، وابستگی به دربار و مهجور شدن‌شان می‌باشد. تصاویری که از دنیا در ذهن و اندیشه ناصرخسرو و ابوالعتاهیه وجود دارد؛ از طریق واژگان به خوبی منتقل شده است. این تصاویر، چهره حقیقی آنان را نشان می‌دهد. تصویر ابوالعتاهیه از دنیا، ترسیم زشت و ناخوشایند نیست و حتی گاهی نگاه حکیمانه دارد. در انتها باید گفت هر دو شاعر توصیه‌های بسیاری بر ترک دنیا و تمایلات دنیوی ارایه داده‌اند. دلیل عمده هر دو ناپایداری و گذرندگی دنیاست.