بررسی تطبیقی دعا و نیایش در اشعار نظامی گنجوی و جمیل صدقی الزهاوی

در تارک ادب فارسی، شاعران و نویسندگان ایرانی و غیر ایرانی، با استناد به فرمایش پیامبر اکرم(ص) که فرمودند: «هر کاری با نام خدا آغاز نشود ابتر است»، از دیرباز سروده ها و نوشته های خود را با نام پروردگار جهان آغاز کرده اند و بزرگی و بخشندگی وی را ستوده، سر نیاز بر آستان او نهاده اند. در ادب عربی نیز شاعران قدیم و جدید به صورت جسته و گریخته در اشعار خود به دعا و نیایش با پروردگار هستی پرداخته اند. نظامی گنجوی یکی از بزرگ‌ترین شاعران ادب فارسی در آغاز مثنوی های خود، ابیات زیادی را به حمد و مناجات با خدا اختصاص داده است. جمیل صدقی الزهاوی شاعر عراقی نیز در لابه لای دیوان خود به صورت پراکنده به ذکر و یاد خدا پرداخته، اما در بخش پایانی دیوان قصیده ای را تنها به نیایش و مناجات با خدا اختصاص داده است. هدف این پژوهش آن است تا با روش توصیفی تحلیلی، با توجه به ارزش معنوی دعا و نیایش ها در ادبیات از نظر محتوا و کیفیت، به بررسی تطبیقی دعا و نیایش و محتوا و مضمون آن ها در اشعار نظامی گنجوی و جمیل صدقی الزهاوی بپردازد.

A Comparative Study of Prayer in the Military Poems of Ganjavi and Jamil Sedghi Al-Zahawi

In the Persian literature, Iranian and nonIranian poets and writers, citing the order of the Holy Prophet (PBUH) who said: &everything must be started in the name of God&, have long written their poems and writings in the name of the Lord of the worlds, and praising His greatness and generosity. In Arabic literature, old and new poets have prayed to the Lord of the universe in their poems. Nezami Ganjavi, one of the greatest poets of Persian literature, at the beginning of his Masnavi, has dedicated many verses to praise and supplication to God. The Iraqi poet, Jamil Sedghi alZahawi also mentions God in a scattered manner in the margins of his divan, but in the final part of the divan, he devotes an ode to prayer and supplication to God only. The purpose of this study is to have a comparative study of prayers and supplications and their content in the poems of Nezami Ganjavi and Jamil Sedghi Alzheimer.