بررسی تطبیقی شیوه‌های تعذیب و شکنجه در شاهنامه، ایلیاد و رامایانا

نوشتار حاضر با در نظر گرفتن این نکته که یکی از بهترین روش های تبیین هر مساله‌ای مقایسه آن با نمونه ای هم شان و هم جنس است، بر اساس مکتب آمریکایی در مطالعات ادبیات تطبیقی و با روش توصیفی تحلیلی، شیوه های تعذیب و شکنجه را در حماسه های سترگ «شاهنامه»، «ایلیاد» و «رامایانا» مورد کاوش قرار داده تا ضمن بررسی چگونگی رویکرد سه اقلیم حماسه ساز جهان نسبت به این مقوله، به این پرسش پاسخ دهد که شکنجه اساساً برای چه مقاصد و انگیزه هایی به کار می رفته است؟ یافته‌ها نشان می دهد، اغلب شکنجه ها در غیاب نظام قضایی منسجم به عنوان روشی در مجازات، به قصد انتقام گیری و با انگیزه نابودی مخالف، صورت می گرفته است. پاره‌ای از شیوه های شکنجه در این سه اثر، مشابه یا نزدیک به هم بوده؛ امّا در برخی موارد، شکنجه به جغرافیای خاصّی محدود بوده است. «شاهنامه»، بیش ترین و «رامایانا»، کم ترین بسامد شکنجه را به خود اختصاص داده اند. وحشتناک ترین و بی‌رحمانه ترین شکنجه ها از قبیل به سیخ کشیدن، سوراخ کردن شانه، شکم دریدن، بر خام دوختن، سوراخ کردن بینی، پی و پوست کندن و زنده به گور کردن، تنها در «شاهنامه» فردوسی بازتاب داشته است.

A Comparative Study of the Methods of Torture in the Shahnameh, Iliad and Ramayana

The present paper, considering that one of the best ways to explain any problem is to compare it with homogeneous examples, based on the American school in comparative literature studies and descriptiveanalytical method has explored the tortures in the great epics of Shahnameh, Iliad, and Ramayana to examine how the approach of world’s three epic climates and answer the question What motives were used for torture essentially? The findings show that most of the torture took place in the absence of a coherent judicial system as a method of punishment, with the intention of revenge and with the motive of destroying the opposition. Some of the methods of torture in these three works were similar or close to each other; In some cases, however, torture was limited to a specific geography. Shahnameh has allocated the highest and Ramayana the lowest frequency of torture. The most horrible and cruel tortures, such as beheading, piercing the shoulder, tearing the abdomen, sewing on the raw, piercing the nose, skinning and burying alive, are reflected only in Ferdowsi’s Shahnameh.