تطبیق منظومه «لیلی و مجنون» و نمایشنامه «سیرانو دوبرژراک» از منظر بیش‌متنیت ژرار ژنت

بینامتنیت اصطلاحی رایج در نظریه‌های ادبی و زبان‌شناسی است که بیش‌تر در آرای ساختارگرایان و پساساختارگرایان دیده می‌شود. در این مقاله کوشیده‌ایم ضمن نیم‌نگاهی به دیدگا‌ه‌های مختلف نظریه‌پردازان بینامتنیت، به تشریح و توضیح ترامتنیت ژنتی بپردازیم و پس از آن با بکارگیری بخش بیش‌متنیت این دیدگاه، مشابهت‌های داستانی منظومه «لیلی و مجنون» و نمایشنامه «سیرانو دوبرژراک» را ارائه دهیم. بینامتنیت مبتنی بر این اندیشه است که متن نظامی بسنده و مستقل نیست، بلکه پیوندی دوسویه و تنگاتنگ با سایر متون دارد. از بررسی رابطه بیش‌متنی ژنتی منظومه «لیلی و مجنون» و نمایشنامه «سیرانو دوبرژراک» بر اساس بینامتنیت احتمالی، همسانی‌های داستانی به دست می‌آید که در نوع خود خواندنی است. روش جمع آوری داده‌ها به شکل کتابخانه‌ای و فیش برداری است و نتیجه بدست آمده از پژوهش امکان کارهای بینامتنی بین آثار ادبی و تالیفات غربی را فراهم می‌سازد.

Adaptation of the poem Leily and the Majnoon and the play Cyrano de Bergerac from the perspective of Gérard Genette’s Hypertextuality

Intertextuality is a common term in literary and linguistic theories that is mostly seen in the views of structuralists and poststructuralists. In this article, we have tried to explain the Genette’s transtextuality while taking a brief look at the different perspectives of intertextual theorists, and then, to present the fictional similarities of poem Leily and Mojnoon and play Cyrano de Bergerac using the hypertextuality section of this perspective. Intertextuality is based on the idea that the military text is not sufficient and independent, but it has a twoway and close bond with other texts. By examining the Genette’s transtextuality relationship between the poem Leily and the Majnoon and the play Cyrano de Bergerac based on probabilistic intertextuality, narrative similarities are obtained that are readable. The method of data collection is in the form of libraries and notetaking, and the result obtained from the research allows intertextual work between literary works and Western writings.