نقد و تحلیل تصویرگری از منظر رمانتیسم در غزلیات هوشنگ ابتهاج و محمدرضا شفیعی کدکنی

تصاویر شعری از عناصر اصلی شعر و از معیارهای مهم نقد ادبی نزد متقدمین است. صور خیال که از تلفیق اشیا، کلمات و احساسات در هنگام خلق یک اثر هنری ایجاد می شود، بر جذابیت شعر افزوده، آن را نزد مخاطب و شنونده زیباتر و دل انگیزتر می‌سازد. تسلط شاعران بر تصویرگری هنری برخاسته از ذوق و قریحه خاص و از وجوه امتیاز و برتری آنان بر یکدیگر است. در این پژوهش، تصویرگری هنری در شعر ابتهاج و شفیعی کدکنی از منظر رمانتیسم که یکی از بهترین و عالی‌ترین جلوه‌های احساسی بشر است بررسی شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که این دو شاعر در استفاده از تصاویر هنری برای بیان اهداف خود که بعضاً مقاصد اجتماعی و سیاسی بوده، بسیار مهارت داشته و موفق بوده‌اند. رمانتیسم این شاعران با اجتماع پیوند غیر قابل انکاری داشته و به نوعی عشق فردی را فدای عشق اجتماعی نموده‌اند.

Critique and Analysis of Imagery from Romanticism Viewpoint in Hushang Ebtehaj and Mohammad Reza Shafiei Kadkani’s Odes

Poetic images are one of the main elements of poetry and is known as one of the important criteria in literary criticism among pioneers. Imagination, which is created through combination of objects, words, and emotions when creating a work of art adding attractiveness of the poem making it more beautiful and pleasing to the audience. The poets’ fluency of artistic imagery stems from their special taste and talent and shows their advantages and superiority over each other. This research studies artistic imagery in Ebtehaj and Shafiei Kadkani’s poetries from romanticism point of view which is one of the best and most excellent human emotional manifestations. Findings show that two abovementioned poets were very skilled and successful in applying artistic images to express their goals which were sometimes social and political.  Romanticism of these poets own undeniable link to the society and have sacrificed individual love for social love in some way.