مقایسه نظریات مولوی درباره زبان، عشق و آفرینش در مثنوی معنوی

در اندیشه عرفانی مولانا حقیقت زبان ریشه در معنا دارد که منبعث از بارگاه الهی است. مولانا در «مثنوی» نسبت به زبان دیدگاهی کاملاً درونی و محتوایی دارد. در نظر وی دنیا همواره در حال تحول است و هر لحظه مشکل و صورت تازه‌ای می‌یابد. در تعاملات عرفانی مولوی پیرامون زبان، حقیقت زبان چیزی از جنس لفظ نیست بلکه از جنس صداست و آن «صدا» سرچشمه اصلی کلمات است. نظریات عرفانی مولانا بر ارکان خاصی استوار است که یکی از آن‌ها رکن عشق که مولانا آن را در لابه‌لای اشعار خود اساس پیشرفت‌ها و کرامت‌های انسانی می‌داند و در عین حال مولانا خداوند را مظهر و محور اصلی عشق معرفی می‌کند. عشق به خداوند در سرتاسر «مثنوی» شریف با عشق است. نظام موجود در جهان با هماهنگی خاصی قابل رویت است و حکمت خداوند ایجاب می‌کند که همه چیز و همه کس در محل به خصوص خویش بگیرند.

A Comparison on Rumi’s Ideas on Language, Love and Creation in Mathnawi Ma’navi

In Rumi’s mystical thought, the truth of language is rooted in the meaning that originates from Lord. Rumi has a completely internal and content viewpoint of language in Masnavi. According to him, the world is evolving and finds a new problem and face constantly. In Rumi’s mystical interactions with language, the material of language truth is not word, but sound and that sound is the main source of words. Rumi’s mystical theories are based on specific elements, one of which is love which Rumi considers to be the basis of human progress and dignity in all layers of his poetries and at the same time he introduces God as the main manifestation and the core of love. Love of God through all poems in respected Mathnawi is with love. The existing system in the world can be seen with a certain harmony; God’s wisdom indicates that everything and everyone take their own place.