بررسی تطبیقی تراژدی سیاوش در ایران و آراگِقِتسیک و شامیرام در ارمنستان

دین‌داری، ‌در بسیاری از ملت‌ها،‌ با پرستش طبیعت آغاز شد. بعدها گرایش به پرستش طبیعت با آیین‌ها و مراسم نمادینی همراه گردید. آیین مرگ و رستاخیز گیاهی نیز از این گونه آیین‌هاست که در دوره مادرسالاری و فرهنگ کشاورزی شکل گرفت. انسان کشاورز اعتقاد داشت با برپایی هر ساله این آیین، ‌محصولات‌اش فراوان و پربرکت می‌شوند. ‌این پژوهش مبتنی بر ابزار کتابخانه‌ای،‌ آیین مرگ و رستاخیز گیاهی را در ایران و ارمنستان بررسی می‌کند و وجوه اشتراک و تفاوت‌های آن را در هر دو کشور با توجه ‌به خویشکاری‌های ایزدان و ایزدبانوان تجزیه و تحلیل می‌کند. با توجه‌ به اینکه ایران و ارمنستان از همسایگان دیرین یکدیگر در طول تاریخ بوده‌اند اشتراکات فرهنگی بسیاری دارند؛‌ علاوه ‌بر آن،‌ پس از سقوط دولت آشور،‌ بخش‌هایی از ارمنستان، از زمان حکومت مادها تا زمان حکومت قاجاریه،‌ تحت سلطه ایران بوده و این سلطه طولانی ‌مدت باعث شده است ارمنی‌ها به اساطیر ایرانی گرایش یابند.

Comparative Study of Siavash Tragedy in Iran and Geghestik and Shamiram in Armenia

Religiousness – in many nations – started by worshiping nature. But later on nature worshiping accompanied with specific traditions and symbolic customs. Death custom also has been created in matriarchy and agriculture era. Farmers believed that their products would be rich and fruitful by holding death ceremony annually. This research – based on librarian tools – studies death custom and herbaceous resurrection in Iran and Armenia and analyzes commonalities and differences in both countries based on their gods and goddesses. Since Iran and Armenia were lifelong neighbor countries and own numerous cultural commonalities and some parts of Armenia were dominated and governed by Iran from Medes era to Qajar, Armenians had tendencies toward Iranian myths.