تحلیل مبانی طنزپردازی در داستان‌های شهرام شفیعی و سعید هاشمی بر مبنای نظریه طنز ایوان فوناژی

از آنجا که مهم‌ترین ویژگی داستان‌های شفیعی و سعید هاشمی، طنزپردازی است و نظریه طنز ایوان فوناژی از قابلیت بالایی برای بررسی طنز در آثار ادبی، برخوردار است، لذا در این مقاله چند اثر از این دو نویسنده بر مبنای نظریه فوناژی بررسی می‌شود. فوناژی آراء متنوعی در باب طنز در گروه سنی کودک و نوجوان دارد که می‌توان آن‌ها را در سیزده مولّفه جمع کرد. ابعاد سیزده‌گانه طنز در نظریه فوناژی از این قرار هستند: صنعت جناس، دومعنایی، انحراف از هنجار، چندمعنایی، هم‌نویسی، هم‌آوایی، ابهام‌های نحوی، ابهام در روساخت جمله، ابهام در ژرف ساخت، اختلاط و ابهام ژرف ساخت و روساخت، تضاد معنا میان روساخت و ژرف ساخت، تاکید آوایی، مکث آوایی، تحریف آوایی(ادغام و قلب). نتایج نشان می‌دهد شفیعی مهارت عجیبی در آفرینش انحراف از معیار از طریق انواع مصادیق آن دارد. همچنین هاشمی تضاد میان روساخت و ژرف ساخت را بسیار بهتر پرورانده و به کار برده است.

An Analysis on Satire Fundamentals in Shahram Shafiei and Saeed Hashemi Works Based on Ivan Fonagy’s Satire Theory

Since the most important characteristic of Shahram Shafiei and Saeed Hashemi works is satire and Ivan Fonagy’s satire theory is capable to be studied in literary works, the present article some works by the abovementioned authors are analyzed. Ivan Fonagy owns various ideas in children and young field which can be gathered in thirteen components. The results show that Safiei is skilled in creating standard deviation through its variaties. Hashemi also formulates the ambiguiieties in deep structure and surface structure and applies them frequently.