ساختمان مفهومی بسامدهای طبیعت در شعر منوچهری دامغانی و غزلیات مولانا

شناخت بسامدهای طبیعت‌گرایانه در شعر منوچهری و مولانا می‌تواند راه را برای شناخت بهتر ساختار مفهومی تصویرگری در شعر آنان هموار سازد. بی‌تردید جذابیت و جاذبه ‌آفرینی‌های منوچهری از بازنمایی اجزاء طبیعت در شعرش منحصر به فرد است. استاد شفیعی کدکنی در حوزه تصویرهای حسی و مادی طبیعت، از او به عنوان بزرگ‌ترین شاعر در طول تاریخ ادب فارسی یاد می‌کند. مولانا نیز غواص اقیانوس معرفت است و در شعرش صورتی ترکیبی از صور خیال آفاقی و انفسی از طبیعت و تصاویر اجزاء طبیعت ارائه می‌دهد. مقایسه طیف‌های معمول و معناگرایانه از عناصر طبیعت در شعر منوچهری(طبیعت‌گرای صرف) و غزلیات مولانا به عنوان شاعری که نگاهی عرفانی به طبیعت دارد اساس این مقاله قرار گرفته است. بررسی تطبیقی جذابیت‌های بسامدهای طبیعت در شعر این دو شاعر چشم انداز تحلیل طبیعت‌گرایی در شعر فارسی را گسترده‌تر می‌سازد.

Conceptual Structure of Nature’s Frequecies in Damghani and Molana’s Poetries

Knowing frequencies of naturalism in Damghani and Molana’s poetries may pave the way for better knowing of conceptual structure of imagery in their poetries. Manouchehri’s attractions and creating attraction in describing nature’s elements is unique undoubtedly. Shafiei Kadkani calls him as the gretest poet in Persian literature history in depicting nature’s emotional and phenomenal aspect. Molana is also knowledge professional and a combination of worldly and unworldly imagery from nature and its elements can be seen. The keystone of the present research is to compare normal and meaningful elements of nature by Damghani and Molana