تحلیل تطبیقی اصالت بشر از دیدگاه مولانا با اندیشه‌های ژان پل سارتر

اصالت بشر یا وجود مساله‌ای فلسفی است که در طول تاریخ زندگی انسان همواره دغدغه فلاسفه و متفکران غرب و شرق بوده است. اگزیستانسیالیست‌های غربی به‌خصوص سارتر بر ماهیت فرامادی و فرامعنوی انسان تاکید داشته وجود را بر ماهیت مقدم می‌دارند؛ حال آنکه ماهیت وجودی انسان در عرفان اسلامی به‌خصوص اندیشه و آثار مولوی به ویژه در «غزلیات شمس» دارای دو بعد مادی و معنوی است که ماهیت یا چیستی اش بر وجودش تقدم دارد. یافته های تحقیق که به روش اسنادی و بررسی توصیفی به دست آمده، بر آن است که تفاوت در تعریف ماهیت انسان نزد سارتر و مولانا موجب شده تا اصالت وجود نزد ایشان متمایز باشد. سارتر با رد الهیات، ماهیت وجودی انسان را نهایتاً اخلاقی می داند که با مرگ پایان می پذیرد. در مقابل مولوی برای وجود انسان دو ماهیت روحانی و مادی می شناسد که با خودآگاهی می تواند با گذر از جهان مادی و رسیدن به دنیای معنوی، به ازلیت و ابدیت دست یابد.

Comparative Analysis of Human Origin from Molana and JeanPaul Sartre’s View Point

Human origin or existence is a philosophical issue which has always been philosophers and scholars’ concern in east and west. Western existentialist specially Sartre emphasized psychic nature of human and priors existence to nature; while the human’s existence in Islamic mysticism – specially from Molana’s view point – is of two aspects: worldly and unworldly in a way that his nature priors his existence. The findings – which obtained in documental and descriptive method – try to explain the human’s nature by from Molana and JeanPaul Sartre. Sartre believes that human nature would end by death while Molana knows two natures for human: spiritual and mortal which he can reach the immortality by passing the world.