فرماسیون رویکرد پارادایمی در بررسی معرفت‌شناختی تحولات توسعه‌ای ایران در دوران جدید (سطوح نظری)

پژوهش حاضر با هدف فرماسیون رویکرد پارادایمی جدید در بررسی معرفت‌شناختی تحولات توسعه‌ای ایران (سطوح نظری) و با پایگاهی اکتشافی صورت گرفته است. روش پژوهش؛ روش کیفی کنش‌پژوهی و در معنای استقرای پراگماتیستی آن بوده است. تکنیک‌های مورد استفاده در گردآوری داده‌ها فنون کتابخانه‌ای و استنادی بوده، و تحلیل داده‌ها با استفاده از فنون کیفی؛ تحلیل عناصر، تحلیل دیالکتیکی و تحلیل مفهومی و منطقی صورت گرفته است. یافته‌ها در سطوح نظری پژوهش با چرایی و چگونگی پیکربندی رویکرد پارادایمی جدید در بررسی معرفت‌شناختی تحولات توسعه‌ای مرتبط است. فرماسیون رویکرد پارادایمی جدید تحت عنوان رویکرد تفسیری توسعه، با بهره‌گیری از عناصر خلاقیت پارادایمی و تخیل جامعه‌شناختی از طریق ابزارهای نظریِ معرفت‌شناسی نظری و ویرایش نظری صورت گرفته است تا راهنمای پارادایمی پژوهش در بررسی واقعیت‌های پراگماتیستی توسعه باشد. نتایج نشان دادند؛ در چارچوب رویکرد تفسیری توسعه و در ساختارشدگی تحولات توسعه‌ای جدید؛ عنصر خود دیالکتیکی تفسیرگرا به‌عنوان نمود معرفت‌شناختیِ انسان مدرن یا کنشگران خلّاق، مهم‌ترین عنصر حسّاس پارادایمی است که بروز و ظهور آن، نیازمند بستر و منظومه معرفتی با تعدادی عناصر حسّاس و مهم معرفتی بوده، تا بتواند با برسازی هم کنشی‌های اجتماعی متناسب با تحولات توسعه‌ای جدید، واقعیت‌های توسعه‌ای جدید را برسازی کند، در حالیکه چنین مناسبات معرفت‌شناختی اجتماعی، در سامان معرفتی ایران با چالش‌های درهم تنیده هستی‌شناختی، روش‌شناختی مواجه بوده است.

an interpretive approach in the sociological study of epistemological issues and bottlenecks in the developmental developments of iran in the new era (theoretic levels: the configuration of a paradigmatic approach)

the present study’s formation in the epistemological study of iran’s developmental transformations or the same theoretical levels has followed a new paradigmatic approach and has an exploratory base. the research method in this study is qualitative, of the type of action research in the sense of its pragmatic induction. data collection has been done using library and documentary techniques, and data analysis using qualitative techniques, element analysis, dialectical analysis and finally conceptual and logical analysis. this research’s findings at the theoretical level for epistemological study of developmental transformations deal with why and how the new paradigm approach is configured. the formation of the new paradigm approach, or the interpretive approach to development, uses the elements of paradigmatic creativity and sociological imagination and is based on the theoretical tools of theoretical epistemology and theoretical editing because it seeks to examine the pragmatic realities of development are a paradigm shift for research. the results indicate that in the framework of the interpretive approach to development and in the structuring of new developmental transformations; the interpretive dialectical self element is the epistemological manifestation of the modern man or creative actors and the most important sensitive element of the paradigm that emerges in the context of the epistemological system with a number of sensitive epistemological elements. it needs to be able to build new developmental realities by construction social interactions in line with new developments. while observing such social epistemological relations in iran’s epistemological system, one can understand it’s intertwined challenges.