بررسی رابطه انسجام اجتماعی و توسعه انسانی پایدار در مناطق محروم (مورد مطالعه: شهرهای خاش، سراوان و سرباز استان سیستان و بلوچستان)

توسعه‌ی پایدار به‌عنوان یکی از کامل‌ترین و مستمرترین اشکال توسعه‌ی زمانی که عاملیت انسانی را در مرکز توجه خود قرار دهد از قابلیت بیشتری برای تسهیل زندگی بشری برخوردار می‌شود. اما دستیابی به این توسعه‌ی انسانی پایدار نیاز به صرف هزینه‌های بالایی دارد و چنانچه قابلیت درونی یک مجموعه انسانی مد نظر قرار گیرد ضمن کاهش هزینه‌های توسعه، تداوم بیشتری برای آن متصور خواهد بود. تحقیق پیش رو به روش موردی زمینه‌ای به بررسی ارتباط انسجام اجتماعی در شهرهای خاش، سراوان و سرباز با توسعه‌ی انسانی پایدار در این شهرها می‌پردازد. بدین ‌منظور از پرسشنامه‌ی 21 سوالی بر مبنای نظریه‌ی انسجام اجتماعی میلر و شاخص‌های توسعه‌ی انسانی پایدار استس، جانستون، نانسی و استیگنیتز بهره گرفته شده است. تجزیه و تحلیل داده‌های حاصل از پرسشنامه با استفاده از آزمون آماری اسپیرمن حاکی است که با 99 درصد اطمینان می‌توان ادعا نمود رابطه‌ی بین انسجام اجتماعی و توسعه‌ی پایدار انسانی در این سه شهر استان سیستان و بلوچستان معنادار است و شدت رابطه 0.605 با جهت رابطه‌ی مثبت نشان دهنده‌ی این است که رابطه‌ی قوی بین دو متغیر برقرار است و می‌توان با تقویت انسجام اجتماعی، توسعه‌ی انسانی پایدار را ارتقاء داد.