پتانسیل‏یابی اراضی دیم و تخصیص بهینه آب بین اراضی آبی و دیم (مطالعه موردی: دشت قزوین)

برای آبیاری تکمیلی در اراضی دیم توجه به شرایط طبیعی این اراضی و تامین آب ضروری است. هدف این مطالعه پتانسیل‏یابی اراضی دیم دشت قزوین برای آبیاری تکمیلی و تخصیص بهینه منابع آب بین اراضی دیم و فاریاب است. فرض شد سطح زیر کشت آبی و دیم محصولات مختلف و همچنین کل حجم آب در دسترس در هر دهه بدون تغییر باقی خواهد ماند. نتایج مدل بهینه‏سازی نشان داد میزان افزایش سود خالص با مدیریت جدید تخصیص آب در صورت انتقال آب تا فواصل 2، 4، 6، 8، و 10 کیلومتری به‏ترتیب 2/11، 5/13، 2/19، 6/16، و 8/15 درصد است. همچنین جو یگانه گزینه برای کم‏آبیاری در اراضی شبکه است. میزان کم‏آبیاری در مزارع جو 20 میلی‌متر در دهه دوم آبان و 50 میلی‌متر در دهه سوم اردیبهشت تعیین شد. همچنین عدس به‏ دلیل ارزش اقتصادی بیشتر گزینه برتر برای آبیاری تکمیلی انتخاب شد. در دهه اول خرداد آبیاری تکمیلی به میزان 75 میلی‌متر بهترین تیمار در منطقه تعیین شد که عملکرد عدس را از 1000 به 3000 کیلوگرم بر هکتار افزایش داد.