بررسی دلایل عدم پذیرش طرح یکپارچه سازی اراضی و ارایه راهکارهایی برای یکپارچه سازی اراضی کشاورزی (مطالعه موردی: دهستان زاینده رودشمالی شهرستان فریدن)

پراکندگی و قطعه و قطعه بودن اراضی کشاورزی یکی از موانع جدی توسعه کشاورزی محسوب می شود، بطوری که کوچکی و پراکندگی اراضی مانعی در استفاده بهینه از آب، زمین، نیروی انسانی، مکانیزاسیون و دیگر عوامل موثر در تولید کشاورزی می باشد. هدف اصلی این مقاله بررسی نگرش کشاورزان نسبت به یکپارچه سازی اراضی و شناسایی عوامل موثر بر عدم پذیرش طرح یکپارچه سازی اراضی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سیب زمینی کاران دهستان زاینده رودشمالی در شهرستان فریدن می باشد(n=190) که از بین آنها تعداد 125 نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران تعیین گردید. و داده های مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری شد، که روایی ظاهری و محتوایی پرسشنامه آن بر اساس نظر اساتید و دانشجویان دکتری دانشگاه تهران تایید گردید و پایایی آن بر اساس آلفای کرونباخ (74/0) تایید گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری spss استفاده گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که کشاورزان تمایل کمی به یکپارچه سازی اراضی اشان دارند و به شرط یکپارچه سازی موقتی، ترجیح می دهند با افراد آشنا و فامیل مشارکت داشته باشند و اصلی ترین موانع یکپارچه سازی اراضی عوامل فردی- اجتماعی و اقتصادی می باشد.