ارتباط حساسیت و دیسترس اخلاقی در پرستاران بخش‌های مراقبت ویژه

زمینه و هدف: حساسیت اخلاقی پرستاران را قادر می‌سازد تا نیازهای مددجویان‌شان را تفسیر کرده و مطابق اصول اخلاقی به آن پاسخ دهند که این خود می‌تواند در پیشگیری از شرایط ایجادکننده دیسترس اخلاقی نقش مهمی داشته باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دیسترس و حساسیت اخلاقی در پرستاران صورت گرفته است.مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 257 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند (خراسان جنوبی) در سال 1394 صورت گرفته است. نمونه‌گیری به صورت در دسترس از بین افراد شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه (nicu، icu، ccu و دیالیز) در کل استان صورت گرفت. ابزار جمع‌آوری‌کننده داده‌ها شامل یک پرسشنامه سه قسمتی: شامل اطلاعات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه دیسترس اخلاقی corlyو نسخه کره‌ای پرسشنامه حساسیت اخلاقی hun بود. داده‌ها پس از جمع‌آوری با استفاده از نرم‌افزار spss 16 تجزیه و تحلیل شد.ملاحظات اخلاقی: از کلیه شرکت‌کنندگان جهت شرکت در مطالعه رضایت شفاهی اخذ شد. همچنین به کلیه پرستاران درباره بی‌نام‌بودن پرسشنامه‌ها و محرمانگی اطلاعات اطمینان خاطر داده شد.یافته‌ها: بین دیسترس اخلاقی و حساسیت اخلاقی در پرستاران ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد (0/2=p). میانگین دیسترس اخلاقی از کل نمره صفر تا 5 (0/66±3/5) و میانگین دیسترس اخلاقی در بعد شدت 0/75±3/5 و در ابعاد تکرار 0/66±3/54 بود. میانگین حساسیت اخلاقی از کل نمره صفر تا 4 (0/45±3/1) بود. بین دیسترس اخلاقی با سن، تعداد سال‌های خدمت و همچنین نوع بخش محل خدمت ارتباط آماری معنی‌دار وجود داشت (0/05>p). همچنین، ارتباط بین حساسیت اخلاقی نیز با تعداد سال‌های خدمت معنی‌دار بود (0/05>p).نتیجه‌گیری: یافته‌ها حاکی از آن است که افرادی که از توان اجرایی کافی برای عملکرد اخلاقی برخوردار نیستند، جدا از سطح بالا یا پایین حساسیت اخلاقی‌شان دچار دیسترس اخلاقی می‌شوند. لازم است تا مدیران بیمارستان‌ها راهکارهایی همانند بررسی دوره‌ای این پدیده و همچنین، آموزش مدون در این زمینه اتخاذ نمایند.