دیسترس اخلاقی در دانشجویان: یک مطالعه توصیفی ـ مقطعی در محیط آموزشی

دیسترس اخلاقی در محیط‌های آموزشی می‌تواند تاثیرات متعددی را به همراه داشته باشد. دانشجویان در مواجه با این چالش اخلاقی احساس ناامنی و نارضایتی کرده و ترک تحصیل و افت تحصیلی در آن‌ها افزایش خواهد یافت. افت کیفیت آموزشی در این شرایط می‌تواند به طور بالقوه باعث عدم کفایت علمی و بالینی دانشجویان شده و لذا عملکرد سیستم بهداشتی در دستیابی به اهداف سلامتی در معرض خطر قرار خواهد گرفت. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی دیسترس اخلاقی در دانشجویان دانشکده پیراپزشکی شهر بیرجند صورت گرفته است. مطالعه توصیفی ـ مقطعی حاضر بر روی 600 دانشجوی دانشکده پیراپزشکی که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، صورت گرفت. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه پژوهشگر ساخته 20 سوالی استفاده شد. این پرسشنامه مورد روایی و پایایی قرار گرفته و آلفای کرونباخ آن 81% محاسبه شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری توسط نرم‌افزار spss 16 و با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌های این مطالعه حاکی از آن است که میانگین دیسترس اخلاقی از کل نمره 5-0 در بعد شدت (88/0±12/3) و در بعد تکرار (2/1±5/3) بوده است. بین دیسترس اخلاقی با سال‌های تحصیل و همچنین جنس رابطه معنی‌داری (05/0 > p) مشاهده شده است. سطح متوسط دیسترس اخلاقی در دانشجویان لزوم برنامه‌ریزی و اقداماتی همانند آشنایی دانشجویان با این پدیده را طلب می‌نماید. شناسایی و کنترل این پدیده در محیط‌های آموزشی و بررسی علل آن شاید بتواند نقش مهمی در کنترل این پدیده و پیشگیری از عوارض نامطلوب آن در آینده داشته باشد.