ارزیابی کیفیت درونی برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران از دیدگاه استادان و دانشجویان

مقدمه: امروزه با توجه به تغییرات و نوآوری‌های شگرفی که در عرصه‌های گوناگون به وجودآمده پزشکی نوین را نیز با طیف وسیعی از مسایل و تصمیم‌گیری‌های اخلاقی روبرو ساخته است که این امر ضرورت آگاهی پزشکان از مبانی نظری و عملی اخلاق پزشکی امری اجتناب‌ناپذیر می‌باشد که به تبع آن، توجه به برنامه درسی اخلاق پزشکی اهمیتی دو چندان پیدا کرده است.هدف‌ها: هدف از این پژوهش اجرای ارزیابی کیفیت درونی برنامه‌های درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی از دیدگاه استادان و دانشجویان با توجه به عناصر ده‌گانه اکر به منظور تلاش برای بهبود و ارتقای کیفیت آن بود. روش‌: روش تحقیق مورد استفاده از لحاظ هدف تحقیق کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده‌ها توصیفی ـ پیمایشی است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل دانشجویان دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و شیراز (45 نفر) و اعضای هیات علمی و استادان سه دانشگاه‌ مذکور (25 نفر) بوده است. ابزار اصلی جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که سوالات آن بر مبنای مولفه‌های برنامه درسی اکر تدوین و تنظیم شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون t تک‌نمونه‌ای و آزمون فریدمن و تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شده است. همچنین جهت اجرای آزمون‌های مطرح‌شده از نرم‌افزار spss استفاده شد.یافته‌ها: کیفیت درونی برنامه درسی رشته اخلاق پزشکی در سطح نامطلوب ارزیابی شد، به طوری که از دیدگاه اساتید عناصر منطق یا چرایی و عنصر مکان مناسب بودند و عناصر هدف، محتوا، فعالیت‌های یادگیری، روش‌های تدریس، مواد و منابع، گروه‌بندی، زمان و ارزشیابی نامناسب و از دیدگاه دانشجویان نیز عناصر منطق یا چرایی، هدف، فعالیت‌های یادگیری، گروه‌بندی، مکان، زمان و ارزشیابی در حد متوسط و عناصر محتوا، روش‌های تدریس و مواد و منابع هم نامناسب بودند. همچنین واحدهای درسی رشته اخلاق نیز متناسب ارزیابی شد، به طوری که واحد درسی فقه پزشکی دارای کیفیت بهتر و در اولویت اول و نیز واحد درسی اخلاق در مدیریت نظام سلامت دارای کیفیت پایین تر و در انتهای اولویت واقع شد. نتیجه‌گیری: بازنگری و طراحی مجدد برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی به منظور ارتقای کیفیت درونی برنامه درسی آن.