چگونگی تعامل اساتید در محیط‌های آموزش بالینی از دید دانشجویان پزشکی

مقدمه: از آنجا که تاثیر آموزش محیط بالینی بیشتر از برنامه درسی آموزش نظری است و از آنجا که دانشجویان آنچه را که اساتیدشان انجام می‌دهند،‌ تکرار می‌کنند نه آنچه را که اساتیدشان می‌گویند چگونگی تعامل استاد در محیط‌های آموزش بالینی از دید دانشجوی پزشکی، با عنایت به نقش الگویی استاد در انتقال ویژگی‌های حرفه‌ای‌گری پزشکی به دانشجوی خود، موضوع ارزشمندی برای بررسی است. از این رو پژوهش حاضر، ابعاد تعامل پنج‌گانه استاد طی برنامه درسی بالینی را از دید دانشجویان، بررسی و رتبه‌بندی نموده است.روش: توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری نیز کلیه دانشجویان کارآموز و کارورز دانشگاه شاهد در سال 2-91 بودند (175n=) که حسب فرمول کوکران و جدول کرجسی و مورگان، 123 نفر نمونه انتخاب شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته سنجش ابعاد تعاملی استاد پزشکی بود که روایی صوری و محتوایی آن حسب نظر متخصصان و پایایی آن نیز طی آلفای کرانباخ برابر با 95/0 بود.یافته‌ها: میانگین پایین‌تر از متوسط، تعامل استاد با دانشجو (63/2) و نیز میانگین بالاتر از متوسط تعامل استاد با بیمار (29/3) در برنامه درسی بالینی، معنادار بوده است، ولی میانگین نحوه تعامل استاد با همکار (16/3)، با مردم (95/2) و با خود (00/3)، غیر معنادار بود. رتبه‌بندی استنباطی میانگین ابعاد تعامل استاد، به ترتیب با بیمار (72/3)، همکار (44/3)، خود (18/3)، مردم (71/2) و دانشجو (95/1) بوده است (05/0?p). نتیجه‌گیری: ضرورت تقویت دانش و مهارت عملی تعامل استاد پزشکی به خصوص با دانشجوی خود و نیز با مردم، با خود و با همکار مبین توجه صرف استاد به تعامل مطلوب صرف با بیمار در محیط‌های آموزش بالینی است. تعامل کم‌تر از میانگین با دانشجو، می‌تواند، ناخواسته منشا آموزش‌هایی نامناسب از سوی استاد برای دانشجوی بالینی باشد.