توانایی استدلال اخلاقی دانشجویان کارشناسی ارشد پرستاری دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران در مواجهه با معضلات اخلاقی حرفه‌ای

مقدمه: بر طبق شواهد در بسیاری از کشورها، پرستاران حتی با مدارج تحصیلی بالا در مورد مباحث اخلاقی توانایی ابراز عقیده نداشته یا به نحوی کنار گذاشته می‌شوند. این مطالعه به منظور تعیین توانایی استدلال اخلاقی دانشجویان کارشناسی ارشد پرستاری و عوامل موثر بر آن صورت گرفت. روش: این مطالعه به روش توصیفی ـ همبستگی روی 236 دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری در دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران در سال 1391 انجام شد. نمونه‌ها با روش سرشماری انتخاب شدند. از پرسشنامه تعیین سطح توانایی استدلال اخلاقی که بر مبنای تیوری kohlberg طراحی شده استفاده گردید. یافته‌ها: در این مطالعه، 27 دانشجو (3/11 درصد) در سطح پیش عرفی، 68 دانشجو (7/28 درصد) در سطح عرفی، 112 دانشجو (8/47 درصد) در سطح پسعرفی و 29 نفر (1/12 درصد) در سطح ملاحظات بالینی قرار داشتند. همچنین بین سابقه کار با سطح توانایی استدلال اخلاقی دانشجویان رابطه آماری معنی‌دار معکوسی وجود داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد اگرچه حدود نیمی از دانشجویان در سطح پس عرفی قرار دارند، ولی هنوز تعداد قابل توجهی از آنان در سطوح پایین‌تر توانایی استدلال اخلاقی هستند. این امر نشان‌دهنده لزوم توجه بیشتر مسوولین برنامه‌ریزی دروس پرستاری به پرورش توانایی استدلال اخلاقی دانشجویان پرستاری است.