ارتباط دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران بیمارستان‌های آموزشی شهر کرمان

دیسترسی اخلاقی یکی از مسایل اخلاقی شایع در حرفه بهداشتی است که می‌تواند عواقب متفاوتی را برای پرستاران به دنبال داشته باشد. یکی از مسایلی که می‌تواند بر شدت این پدیده و همچنین واکنش پرستاران نسبت به آن تاثیر داشته باشد توانمندی آن‌ها در محیط‌های کاری است، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران صورت گرفته است. واحدهای مورد پژوهش 300 نفر از پرستاران بیمارستان‌های آموزشی شهر کرمان بودند که به روش سهمیه‌ای و مطابق با معیارهای ورود انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده پرسشنامه 21 سوالی دیسترس اخلاقی کورلی و پرسشنامه 30 سوالی توانمندی محیطی راندولف و بلانچارد بود. داده‌ها پس از جمع‌آوری توسط نرم‌افزار spss 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از آزمون‌های آماری توصیفی و تحلیلی استفاده شد. نتایج حاکی از وجود ارتباط معنی‌دار معکوسی بین شدت و تکرار دیسترس اخلاقی و توانمندی محیطی در پرستاران بوده است (05/0 > p). میانگین شدت دیسترس اخلاقی 3 (دامنه5-0) و میانگین تکرار دیسترس اخلاقی 44/2 (دامنه 5-0) بوده است. میانگین توانمندی محیطی پرستاران نیز 65/4 (دامنه 7-1) محاسبه شده است. وجود ارتباط منفی معنی‌دار بین متغیرهای موجودحاکی از آن است که با توانمندکردن هرچه بیشتر پرستاران در محیط‌های بالینی می‌توان دیسترس اخلاقی آن‌ها را کاهش داده و از بروز پیامدهای ناخوشایند آن جلوگیری نمود. این خود لزوم توجه به امر برنامه‌ریزی در زمینه توانمندسازی هرچه بیشتر پرستاران در محیط‌های بالینی را آشکار می‌سازد.