خودشناسی اخلاقی پرستاران بیمارستان‌های آموزشی شهر زاهدان

امروزه با افزایش روزافزون دانش پرستاری، توجه به مسایل اخلاقی در حیطه‌ کار پرستاری نیز از اهمیت خاصی برخوردار شده است. پرستاران نیازمند توانایی بازشناسی معضلات اخلاقی و تصمیم‌گیری مناسب هستند و این مستلزم اینست که حداقل استانداردهای اخلاقی انسانی و دینی داشته باشند. شواهدی وجود دارد که خودشناسی اخلاقی یکی از عوامل موثر بر تصمیم‌گیری اخلاقی در محیط بالین است. با توجه به کمبود مطالعه در زمینه خودشناسی اخلاقی و نقش پررنگ این متغیر در تصمیم‌گیری اخلاقی بر آن شدیم که به این مطالعه بپردازیم. این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی می‌باشد که با هدف بررسی میزان خودشناسی اخلاقی پرستاران شاغل در دو بیمارستان ‌آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر زاهدان انجام شد. محیط پژوهش دو بیمارستان امام علی (ع) و تامین اجتماعی شهر زاهدان بودند. جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه خودشناسی اخلاقی چانگ (1965 م.) انجام شد. آنالیز اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار spss 17 انجام شد. در این مطالعه از 200 نفر شرکت‌کننده 188 حاضر به همکاری شدند و 12 نمونه ریزش داشتیم. در این مطالعه درجه خودشناسی اخلاقی در پرستاران با متوسط نمره 52/3 از پنج بود. بین ویژگی‌های دموگرافیک و خودشناسی اخلاقی ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد ((p > 0.05. نتایج این بررسی نشان داد که خودشناسی اخلاقی پرستاران در سطح نسبتا بالایی می‌باشد، اما تا حد ایده‌آل فاصله دارد. به همین دلیل نظام آموزش و خدمات پرستاری می‌بایست به دنبال راه‌هایی برای افزایش خودشناسی اخلاقی و متعاقب آن دیگر عوامل موثر در تصمیم‌گیری محیط‌های اخلاقی در بالین را داشته باشد.