دیدگاه و تجربیات دانشجویان پرستاری از رازداری: رویکرد کیفی

جوهره عملکرد بالینی پرستاری تامین آسودگی و سلامتی بیماران است که از طریق توجه به نیازهای جسمی، روحی و معنوی آن‌ها فراهم می‌شود. پرستاری و ارایه مراقبت در ارتباط با انسان‌هاست و رعایت اخلاق مراقبت به معنی احترام به شان انسان است و اصولا مراقبت از انسان‌ها عملی اخلاقی است. در این پژوهش کیفی در سال 1389 تجربه 20 دانشجو پرستاری درباره «رازداری» بررسی شدند. نمونه‌گیری مبتنی بر هدف و با حداکثر تنوع بود. از مصاحبه‌های نیمه‌ساختار‌یافته تا رسیدن به اشباع داده‌ها استفاده گردید. از آنان خواسته شد تجربیات خود را درباره رازداری در محیط بالینی (بیمار، همتایان و پرسنل) مطرح نمایند. مصاحبه‌ها ضبط، دست‌نویس، کدگذاری و طبقه‌بندی و مطابق رویکرد تحلیل محتوا آنالیز شدند.مضمون برگرفته‌شده از این بخش «کانال ارتباطی موثر» است که با مفاهیم فرعی «رساندن خبر به پرسنل کلیدی»، «ارجاع‌دادن به متخصص و مشاور»، «طبیعی جلوه‌دادن مساله» تبیین می‌شود. در خصوص رازداری در ارتباط با همکلاسی و پرسنل مفهوم ظهور یافته «پوشاندن خطا» بود. دانشجویان در مواجهه با «خطاهای» همکلاسی و پرسنل آن را به عنوان یک راز می‌دانستند لذا آن‌ها را پوشیده نگه می‌داشتند.دانشجویان در این پژوهش به نقش پرستار به عنوان رازدار بیمار در بالین پی برده بودند، اما در رابطه با همکلاسی‌ها و پرسنل خطاهای بالینی را «راز» پنداشته و به دلایلی از قبیل سلب اعتماد همکلاسی و پرسنل و احتمال خطای خود در آینده از افشای آن اجتناب می‌کردند.