بهبود اثربخشی سرمایه‌های انسانی با تمرکز بر مدیریت ارزش‌های اخلاقی

پیشرفت ساختارهای سازمانی و توسعه بوروکراتیک در سازمان‌های بزرگ و درگیر شدن انسان در افزایش ضروری این کارایی در سازمان‌ها، به منظور ایجاد تمهیدات برای آسایش انسان در ارتباط با محیط و دیگر انسان‌ها، موضوع بسیار مهمی در حیطه مدیریت گردیده است. گرچه انسان عنصر اصلی مورد توجه در ارتباط با روابط کار و سازمان در رفتار سازمانی شناخته شده است، ولی این شناسایی و بحث در زمینه ارتباط انسان با این سازمان‌ها محدود گردیده است تا جایی که در شاخه‌های علوم انسانی چون روانشناسی، جامعه‌شناسی و حقوق نیز بیشترین توجه از این دیدگاه به انسان معطوف می‌باشد لیکن واقعیت آنست که در مدیریت سازمانی، خودفراموشی در انسان مورد توجه مناسب قرار نگرفته است و توجه کمتری در این‌باره به عمل آمده است. جدایی انسان از سرمایه‌های انسانی خود و اجتناب از مدیریت ارزش‌های اخلاقی خویش او را از اثربخشی بهینه دور ساخته است.در این مقاله ضمن بررسی تحلیلی دیدگاه برخی اندیشمندان در زمینه بهبود اثربخشی سرمایه‌های انسانی با تمرکز بر مدیریت ارزش‌های اخلاقی، خودفراموشی انسان از دیدگاه فرهنگ و عرفان اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است، به امید آنکه درآمدی به منظور تحقیقات گسترده‌تر پیرامون این موضوع باارزش باشد.