ارتباط هوش معنوی و دیسترس اخلاقی در دانشجویان اتاق عمل

زمینه و هدف: هوش معنوی نوعی سازگاری و رفتار حل مساله است که فرد را جهت هماهنگی با پدیده‌های پیرامون و دستیابی به یکپارچگی درونی و بیرونی یاری می‌کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط هوش معنوی و دیسترس اخلاقی در دانشجویان اتاق عمل صورت گرفته است.مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 121 نفر از دانشجویان اتاق عمل، دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1395 انجام شد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه هوش معنوی بدیع و دیسترس اخلاقی محمدی جمع‌آوری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی تست مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم‌افزار spss 22 تجزیه و تحلیل شد.ملاحظات اخلاقی: پس از کسب مجوز از کمیته اخلاق با بیان اهداف پژوهش برای شرکت‌کنندگان، رضایت آگاهانه از آن‌ها کسب و در خصوص محرمانه‌ماندن اطلاعات و عدم قضاوت در مورد آن‌ها اطمینان خاطر داده شد.یافته‌ها: میانگین سنی شرکت‌کنندگان 5±23/39 سال و 55/5 درصد آن‌ها زن بودند. میانگین نمره هوش معنوی 18/64±148/72، دیسترس اخلاقی در بعد شدت 1/76±3/5 و تکرار 1/6±3/11 بود. ارتباط معکوس و معنی‌داری بین میانگین هوش معنوی و شدت (p=0/000 ، r=0/356) و تکرار (p=0/008 ، r=0/239) دیسترس اخلاقی وجود داشت. در میان متغیرهای جمعیت‌شناختی تنها جنسیت و ترم تحصیلی با هوش معنوی و سن و ترم تحصیلی با دیسترس اخلاقی دارای ارتباط آماری معنی‌دار بودند.نتیجه‌گیری: با توجه به رابطه معکوس بین هوش معنوی و دیسترس اخلاقی، به نظر می‌رسد که ارتقای هوش معنوی می‌تواند در کاهش دیسترس اخلاقی موثر باشد.