اثرات تماس طولانی مدت بقایای آنتی بیوتیک آموکسی سیلین بر مقاومت در برابر استرس و ترکیبات بیوشیمیایی بدن میگوی پاسفیدغربی

زمینه و هدف: حضور بقایای ترکیبات فعال دارویی (به ویژه آنتی‌بیوتیک‌ها) در طبیعت، می تواند برای سلامت محیط‌ زیست و جامعه انسانی بسیار خطرآفرین باشد. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی اثرات تماس طولانی‌مدت غلظت های مختلف آنتی‌بیوتیک آموکسی‌سیلین موجود در محیط پرورشی بر مقاومت در برابر استرس محیطی و ترکیبات بیوشیمیایی در بدن میگوی پاسفید غربی (p. vannamei) انجام شد. روش بررسی: در قالب یک طرح کاملاً تصادفی تعداد 600 قطعه میگو با میانگین (± انحراف معیار) وزن g 0/37± 9/28 و طول کل cm 1/77±9/23 در چهار تیمار آزمایشی فاقد آلودگی آنتی‌بیوتیک آموکسی‌سیلین در محیط پرورشی (تیمار کنترل یا 1) و سه تیمار دیگر با غلظت‌های 100، 300 و μg/l 500 آنتی‌بیوتیک موجود در آب (به ترتیب تیمارهای 2، 3 و 4) و در سه تکرار به مدت 60 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. در پایان آزمایش، از هر تیمار 5 نمونه میگو برای آزمایش ترکیبات بیوشیمیایی لاشه (پروتئین، چربی، رطوبت و خاکستر) نمونه برداری شد. همچنین تعداد 10 عدد میگو از هر تیمار نیز به طور تصادفی انتخاب و در ظروف های پلاستیکی با گنجایش l 50 به مدت h 48 تحت استرس شوری ppt 50 قرار گرفتند و در پایان میزان بازماندگی محاسبه شد.  یافته‌ها: نتایج آزمایش ترکیبات بیوشیمیایی بدن نشان داد که مقادیر درصد رطوبت و پروتئین لاشه در بین تیمار‌ها تفاوت معنی داری نداشتند (0/05p). درصد خاکستر نیز به ترتیب در تیمارهای کنترل و تیمار 4 کمترین مقدار را داشت که از نظر آماری با مقادیر تیمارهای 2 و 3 متفاوت بود (0/05> p). بیشترین میزان بازماندگی میگوها تحت شرایط مواجهه با استرس شوری نیز در تیمارهای 2 و 3  (با مقدار 95 درصد) و کمترین مقدار نیز در تیمار 4 (با مقدار 70 درصد) مشاهده شد که به طور کلی با تیمار کنترل تفاوت معنی داری داشتند (0/01>p). نتیجه‌گیری: وجود بقایای آلودگی آنتی‌بیوتیک آموکسی سیلین در دوزهای بالا (حتی در کوتاه مدت) می تواند بر میزان مقاومت طبیعی میگو در برابر استرس‌ محیطی تاثیر منفی داشته باشد که این ممکن است به دلیل ایجاد اختلال در سوخت و ساز ترکیبات پروتئین و چربی در بدن باشد. 

effects of long-term exposure to amoxicillin residues on stress resistance and body compositions of penaeus vannamei

background and objective: occurrence of the pharmaceutical active residues (particularly antibiotics) threatens the health of the environment and human society. therefore, this research aimed to investigate the impacts of the amoxicillin (amx) residues on resistance to environmental stress and biochemical compositions of the body in penaeus vannamei.materials and methods: six-hundred specimens with a mean (±sd) weight and total length of 9.23±1.77 g and 9.28±0.73 cm were randomly experimented in four triplicate treatments, namely t1(control): without amx residues in a rearing environment, t2: 100 μg/l amx residues concentration in water, t3: 300 μg/l and t4: 500 μg/l for 60 days. at the end of the experimental trial, five specimens for biochemical body composition analyses were separately sampled. ten shrimps from each treatment were also randomly selected and exposed to 50 ppt salinity stress for 48 hours, and then survival rates were computed.results: body composition analyses showed that moisture and protein not differed among the treatments (p>0.05), while fat in t2 (28.29±5.50) was significantly more than in others (p<0.05). the lowest values of ash were obtained in t1 and t4, and they differed with t2 and t3 (p<0.05). the highest survival rate of shrimps exposed to salinity stress (50 ppt in 48 h) was observed in t2 and t3, in contrast, the lowest value was recorded for t4 (p<0.01).conclusion: findings of the present research indicate that the occurrence of high doses of amx residues pollution in the rearing water affects the stress resistance of p. vannamei which can be due to disruption of protein and fat metabolisms in the shrimp body.