تحلیل انتقادی کاربست مکتب رمانتیسم در جریان‌شناسی شعر معاصر ایران

مکتب رمانتیسم مقارن با قرن هجدهم در واکنشی دیالکتیکی به مکتب کلاسیسم و نئوکلاسیسم و متاثر از مسائل فلسفی، سیاسی و اجتماعی عصر به‌ظهور پیوست. تاکید رمانتیسم بر فردیت هنرمند، آزادی تخیل، اصالت احساس و تلاش برای ترسیم حقیقتی مثالی و متعالی که به‌زعم رمانتیست‌ها در پس واقعیت اثباتی و علمی وجود داشت، اساس این مکتب را تشکیل می‌دهد. مقارن با شکل‌گیری تجدد ادبی در ایران، برخی استادان دانشگاهی و سنت‌گرایان ادبی، ادبیات متجدد را تقلیدی از غرب و ترجمه‌ای از آثار مکاتب غربی و ازجمله مکتب رمانتیسم معرفی کردند. این ایده‌ در دهه‌های بعد عمدتاً به‌دلیل ضعف پژوهش ادبی در ایران تثبیت شد. پژوهش حاضر نشان می‌دهد که نوع تلقی از مکتب رمانتیسم در ایران با به‌حاشیه‌رانی برخی ویژگی‌های ماهوی آن، انفکاک مولفه‌های این مکتب از بستر فلسفی و معرفت‌شناختی آن‌ها و تلقی بعضاً نادرست از برخی مفاهیم همراه آن است. از آنجا که مکتب‌های ادبی حائز مولفه‌هایی مفهوم‌سازی‌شده و ساختارمند هستند، پژوهش ادبی در ایران از این ساختار سهل‌الوصول جهت شرح و جریان‌شناسی ادبی بهره می‌برد و با توصیف مولفه‌هایی همچون عشق و طبیعت در انفصال کامل از سنت ادبیات فارسی و بدون توجه به تطور این ویژگی‌ها از گذشته تا امروز، شناختی ناقص و گاه اشتباه از جریان‌های ادبیات معاصر به‌دست می‌دهد.

A Critical Analysis of Employing Romanticism in Identifying the Trends of Contemporary Poetry in Iran

The school of romanticism emerged as a dialectical reaction to classicism and neoclassicism in the eighteenth century and it was influenced by philosophical, political and social factors of its age. Romanticism was characterized by its emphasis on individualism, the freedom of imagination, the sincerity of emotions and also the attempts to reach the transcendent truth, discernible beyond the scientific reality. Along with the formation of literary renaissance in Iran, many academians and literary traditionalists introduced modern literature as an imitation of the west in form of translations of western schools, including romanticism. Such an idea has been consolidated by the lack of valid and reliable literary research in the following decades. The current study has indicated that the interpretation of romanticism in Iran has been influenced by neglecting some of its essential characteristics, debasing its components from its philosophical and epistemological context and by inaccurate renditions of some of its core concepts. As literary schools contain conceptualized and structured components, literary research in Iran has seemingly employed this accessible structure in studying literary trends. Consequently, this has led to incomplete and even erroneous understanding of the trends of contemporary literature, due to focusing on sole descriptions of such elements as love and nature, without considering Persian literary traditions.