نخستین داستان‌های زنان ایرانی در ژانر مطبوعات

نویسندگان زن ایرانی نخستین تجربه های داستان نویسی خود را از روزنامه ها و مطبوعات آغاز کردند. این پیش قراولان داستان مدرن فارسی در زمانه ای زندگی می کردند که فرهنگ در حال عبور از وضعیت سنتی به مدرن بود. درست به همین علت داستان های آنان ریشه ای در حکایت پردازی سنتی و شاخه ای در داستان نویسی مدرن دارد و آثار آنان از بهترین نمونه ها برای نشان دادن تحول نظام مند ژانرهاست. نخستین داستان های زنان به سال های پیش از 1300 مربوط می شود و بر این اساس باید آن ها را در کنار جمال زاده، از پایه گذاران داستان کوتاه فارسی به شمار آورد. مسئله این مقاله درست در همین نقطه شکل می گیرد: چه ویژگی هایی در این داستان ها هست که بر اساس آن بتوان آن ها را از حلقه های گذار از حکایت پردازی سنتی به داستان نویسی مدرن به شمار آورد؟ برای یافتن پاسخ باید به برخی پرسش های مقدماتی دیگر هم پاسخ داد؛ مثل اینکه داستان های مذکور در چه بافتی نوشته شدند، نویسندگان آن ها چه کسانی بودند و چه نسبتی با گفتمان های معاصر داشتند؟ این ها پرسش های فرعی و اصلی ما در مقاله حاضر خواهد بود.