بررسی شکلی و محتوایی کتاب روایت‌پژوهی داستان‌های عامیانه ایرانی

این مقاله کتابِ روایت پژوهی داستان های عامیانه ایرانی (1394) را از منظر صورت و محتوا، بررسی و تحلیل می کند. پس از ذکر مقدمه، ابتدا موضوع و محتوای کتاب و سپس روش کار نویسنده در ارائه موضوع و محتوا به معاینه درمی آید. در بحث محتوایی، ابتدا از موضوع، مسئله و اهداف کتاب، آن گونه که نویسنده ادعا کرده است، سخن گفته می شود. برای این امر، تعاریف، مفاهیم و واژگان کلیدی کتاب مرور و سپس در بحث صورت و شکل کتاب، روش کار نویسنده تبیین می شود و به ویژه از اینکه نویسنده چگونه موضوع و محتوای کتاب را عملیاتی کرده است، سخن گفته می شود. همچنین به برخی اشکالات در شیوه های ارجاع دهی و به ویژه استفاده از منابع به همراه ذکر شواهدی اشاره شده، در پایان یافته ها و نتایج کتاب مرورِ انتقادی می شود. به نظر می آید نویسندۀ کتاب ضمن آنکه تلاش کرده داستان های عامیانه را از منظر نقد و نظریۀ روایت شناسی بکاود که در نوع خود تازگی و بداهت دارد، در کاربست رهیافت روایت شناختی، به مثابه چارچوبی نظری و عملی برای مطالعۀ قصه های عامیانۀ فارسی، کاستی هایی برطرف شدنی دارد که امید است در چاپ های بعدی اصلاح شوند.