چگونگی کاربرد ” گفت‌‌و‌گو“در قالـب برنامه‌ های تلویزیـونی

گفت‌وگو از ” گفت“ و ”گو“ (dialogue) برآمده و این چنین ناظر بر دو یا چند نفر است که به تبادل اندیشه یا دیدگاه خود می‌پردازند. این گونه‌ گفتاری به‌دلیل تبادلی که از آن انتظار می‌رود ابتدایی‌ترین و البته مهم‌ترین نوع ارتباط بشری است، چراکه پیش از شکل‌گیری رسانه‌های دیگر وجود داشته و خود به‌عنوان رسانه‌ای شفاهی به شیوه‌ای صمیمی و رودررو (face to face) پیام‌ها را میان افراد منتقل کرده است. همین مهم همچنان موجب می‌شود که این شیوه‌ ارتباطی به‌عنوان روشی پر کاربرد در رسانه‌های گوناگون مورد استفاده قرار گیرد که سهم تلویزیون در این میان قابل توجه است. این مقاله‌ پژوهشی با تمرکز بر بنیان‌های گفت‌وگو سعی دارد ابعاد ”محتوایی“ و ” شکلی“ گفت‌وگو را در قالب یک برنامه‌ تلویزیونی بازشناسد. اسناد موجود و مصاحبه با 15 تن از کارشناسان حوزه‌ ارتباطات و تولید تلویزیونی، منابع گردآوری داده‌ها در این مقاله را فراهم آورده‌اند. نتایج نشان می‌دهد که نقطه‌ ثقل ”محتوا“ در این برنامه‌ها متنی است چند بُعدی که دیدگاه‌های متناظر را بازتاباند و صیرورت آن در ذهن مخاطب، نکته‌های دیگری را روشن کند. اما ”شکل“ گفت‌وگو تابعی از متن است که باید بیش از همه در خدمت معنای گفت‌وگو قرار گیرد و هماهنگ با آن باشد.