نقش تلویزیون در ایجاد و تقویت فضای عمومی در جمهوری اسلامی ایران از دیدگاه خبـرگان ارتباطی و مدیـران رسـانه

بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی‌ایران می‌گذرد. افکار عمومی ‌و گستره همگانی به‌عنوان یکی از دارایی‌های اصلی هر جامعه دستخوش تغییراتی شده‌اند. نهادهای خاصی از جمله رسانه‌ها و به‌ویژه تلویزیون، به‌عنوان پرهزینه‌ترین و اصلی‌ترین نهاد فرهنگی کشور در این تغییرات اثرگذار بوده‌اند. با توجه به اهمیت و اثر نهاد رسانه در این دوران، مسیله اصلی این پژوهش ”بررسی نقش رسانه‌ها و به‌طور خاص تلویزیون در ایجاد فضای مفاهمه و گفتمان در جمهوری اسلامی ‌ایران“ است. سوال اصلی این است که آیا تلویزیون موجب تاثیر در فضای گفتمان و مفاهمه در ایران شده‌است؟ اگر تاثیر داشته این تاثیر در جهت تقویت بوده یا تاثیر؟ مبنای تیوریک، نظریه گستره همگانی هابرماس است. روش تحقیق، توصیفی‌ـ تحلیلی و توصیفی‌ـ زمینه‌یابی و روش اجرا، کتابخانه‌ای‌ـ اسنادی، مصاحبه و دلفی است. ابزار گردآوری داده‌ها و اطلاعات فیش تحقیق و پرسشنامه است. نتایج نشان می‌دهد که تلویزیون بر گستره همگانی ایران تاثیری در جهت تقویت دارد. اما شبکه‌های تلویزیونی نتوانسته‌اند مسایل ضروری و مبتلا به جامعه را به شایستگی انعکاس دهند و فارغ از سو گیری به گفت‌وگوی عقلانی و طرح آزادانه، آگاهانه و نقادانه و منطقی مسایل عمومی ‌بپردازند.