سینمای ایران در سینمای غرب (تحلیلی از فیلم سینمایی طبیب ”بوعلی سینا“)

از ویژگی‌های جهان‌بینی غرب، خودبرتر بینی ذاتی آن است. این خصیصه، در همه ابعاد قابل بررسی است. یکی از حوزه‌هایی که نگرش و الگوهای فرادستانه غرب را بازتاب می‌دهد، فضای رسانه‌ای و محتوای آن است. سینما یکی از ابزارهای مهم و قدرتمند در بازنمایی ”خود“ و ”دیگران“ بوده‌است. کشورهای غربی با بهره‌گیری از این ابزار نه‌تنها به تولید و بازتولید اسطوره‌های غرب متمدن می‌پردازند، که همواره کلیشه‌های ”غیر“ نامتمدن را چارچوب‌بندی می‌کنند. فیلم سینمایی طبیب، همانند فیلم‌های بسیار دیگری که صنایع رسانه‌ای غرب در این راستا تولید و پخش کرده‌اند، این بار موضوع چندبُعدی دیگری را به تصویر کشیده‌است. ایران، اسلام، و ابن‌سینا (به‌عنوان نمونه‌ای از نخبگان ایرانی) در این فیلم بازنمایی شده‌اند. این موضوعات در قالب نشانه‌شناسی مورد تحلیل قرار گرفته‌اند و آنچه ماحصل این پژوهش است، افزون بر جعل و تحریف تاریخ از سوی سازندگان فیلم و روایت، نمایشی از غرب ذاتاًَ برتر و دیگران ذاتاً پست‌تر است.