منطق چند روایتی/ تک ‌روایتی در تولیدات رسانه‌ای (مورد مطالعه: مجموعه‌های تلویزیونی)

پژوهش حاضر تلاشی برای واکاوی منطق چند روایتی/ تک ‌روایتی در تولیدات رسانه‌ای است که به‌ طور خاص ژانر مجموعه‌های تلویزیونی برای مطالعه انتخاب شده است. به‌لحاظ نظری، از آرای میخاییل باختین، رولان بارت و ژیل دلوز برای مفهوم‌پردازی دوگانه تک‌روایتی/ چندروایتی‌بودن متن استفاده شده است و به‌لحاظ روشی، تحلیل محتوای کیفی به‌کار رفته است. با اتکا بر نمونه‌گیری نظری هدفمند دو مجموعه روزگار قریب و پروانه برای تحلیل انتخاب شدند که وجه مشترکشان روایت‌پردازی قصه‌ای تاریخی است. از روزگار قریب پنج سکانس و از پروانه سه سکانس که حاوی غنی‌ترین داده‌ها هستند انتخاب شدند. نتایج نشان می‌دهد که روزگار قریب مبتنی بر منطق چندروایتی است و در آن روایت‌پردازی قصه اصلی در متن پرداختن به انواع خرده‌داستان‌ها و خرده‌روایت‌های دیگر انجام می‌پذیرد. نه‌فقط شخصیت‌ها و کنش‌ها و تعامل‌ها در ابعاد مختلف و از نقطه‌نظرهای متفاوت به نمایش گذاشته می‌شوند، بلکه طیف وسیعی از ماجراها و رخدادهای به‌ظاهر حاشیه‌ای، شخصیت‌های فرعی، صداهای ناشنیده و برهم‌کنش‌های به‌ظاهر بی‌اهمیت در کنار قصه اصلی روایت‌پردازی می‌شوند. درست در نقطه مقابل، مجموعه پروانه داستانی واحد را با اتکا بر روایتی خطی و یک‌سونگر به نمایش می‌گذارد که در آن مخاطب فقط قادر به شنیدن صدای راوی مسلط، و نه هیچ‌ کس دیگر، است.

multi-narrative/single-narrative logic in media productions (case study: tv series)

the current research is an attempt to analyze the multi-narrative/mono-narrative logic in media productions, which is specifically chosen for the study of the genre of television series. in terms of theory, the opinions of mikhail bakhtin, roland barthes and gilles deleuze have been used for the dual conceptualization of mono-narrative/multi-narrative of the text, and in terms of method, qualitative content analysis has been used. based on theoretical-targeted sampling the two series roozgar gharib and parvaneh were selected for analysis, which have a common feature of narrative-historical storytelling. five sequences were selected from roozgar gharib and three sequences from parvaneh which contain the richest data. the results show that roozgar gharib is based on multi-narrative logic, and in it, the narration of the main story is done in the context of dealing with all kinds of sub-stories and other sub-narratives. not only the characters and actions and interactions are displayed in different dimensions and from different points of view, but also a wide range of apparently marginal adventures and events, secondary characters, voices unheard of and seemingly insignificant interactions are narrated alongside the main story. on the opposite point, the butterfly series  presents a single story relying on a linear and monotonous narration, in which the audience is only able to hear the voice of the dominant narrator, and no one else.