قلمرو برائت و خسارت از منظر اصول عملیه و قواعد ناظر بر مسوولیت پزشکان در حقوق موضوعه ایران

در مباحث مربوط به اصول عملیه و در حیطه ارتباط با احکام تکلیفی، مباحث بسیاری از سوی اصولیان مطرح گردیده، اما احکام وضعی و حقوقی کم‌تر مورد بحث واقع شده است. باید اشاره نمود که در جامعه فعلی به پاره‌ای از موارد برخورد می‌شود که چالش‌برانگیزند، مانند این‌که در موضوعی اصول عملیه جاری شده و به نحوی حکمی صادر گردیده که مرتبط با حقوق اشخاص می‌باشد. در واقع اجرای حکمی توسط مکلف، قانونگذار یا مشروعیت اجتماعی بر اساس اصول عملیه صورت گرفته و پس از صدور حکم، کشف می‌گردد که مقتضای اصل برخلاف واقع بوده است، لذا می‌باید دید که پاسخ این مساله چگونه است. این موضوع به انضمام مسوولیت پزشکان در وادی اصول عملیه و قلمرو حقوقی دال بر آن، به دلیل اهمیت ذاتی مستتر در قضیه اصول عملیه، در پژوهش کنونی به شیوه تحلیلی توصیفی مورد کنکاش عمیق قرار گرفته است. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که طبابت از دیرباز به عنوان شغلی حیاتی قلمداد می‌شود و این پزشکان نیز به منزله افراد برخوردار از پایگاه اجتماعی، همواره مورد اعتماد عمومی بوده‌‌اند. همچنین اهمیت جایگاه و حیاتی‌بودن فعالیت پزشکان بر دامنه مسوولیت آن‌‌ها افزوده است. علم حقوق نیز بر اساس همین اهمیت، در مقام تنظیم رابطه پزشک و بیمار کوشیده تا فرآیند درمان به بهترین شکل صورت پذیرد، با این وصف که تعهدات و حقوق هر یک از طرفین رابطه را مشخص نموده تا از یکسو چتر حمایت، فعالیت‌‌های حیات بخش پزشکی را تحت شمول قرار داده و از سوی دیگر مانع هر نوع سوءاستفاده و یا تضییع حق احتمالی بیمار و پزشک گردد، لذا مادامی که علیه پزشک مستندات محکمه‌پسند ارائه‌نشده در ارتباط با ورود اضرار به بیمار، قانون، برائت را برای پزشک احصا نموده است تا مسوول جبران خسران نبوده، لذا رویه اصول عملیه نیز گویای همین موضوع است.

The Realm of Innocence and Damages from the Perspective of Practical Principles and Rules Governing the Responsibility ofPhysicians in the Subject Law of Iran

In the issues related to practical principles and in the field of communication with obligatory rulings, many issues have been raised by fundamentalists, but status and legal rulings have been less discussed. It should be noted that in the current society, some issues are encountered that are challenging.It is as if the principles of practice have been applied to a matter and a ruling has been issued in a way that is related to the rights of individuals. In fact, the execution of a sentence by the obligor, the legislator or social legitimacy is based on practical principles, and after issuing the sentence, it is discovered that the requirement of the principle was contrary to the fact, and therefore we must see what the answer is. This issue, in addition to the responsibility of physicians in the valley of practical principles and the legal realm that indicates it, due to the inherent importance hidden in the case of practical principles, has been deeply explored in the current research in an analyticaldescriptive manner. The results of the study indicate that medicine has long been considered a vital profession and these physicians, as people with social status, have always been trusted by the public. Also, the importance of the position and vitality of physicianschr('39') activities has increased the scope of their responsibilities. Based on this importance, jurisprudence, in regulating the physicianpatient relationship, has tried to make the treatment process the best it can be, although the obligations and rights of each party to the relationship have been determined in order to provide supportive, vital activities. Include medicine and on the other hand prevent any kind of abuse or abuse of the patient and doctorchr('39')s possible rights. Therefore, as long as no court documents are presented against the physician in connection with the infliction of damages on the patient, the law has counted the acquittal of the physician so that he is not responsible for compensating the losses, and therefore the procedure of practical principles speaks for itself.Please cite this article as: Ketabi Z, Jafari Harandi M. The Realm of Innocence and Damages from the Perspective of Practical Principles and Rules Governing the Responsibility of Physicians in the Subject Law of Iran. Iran J Med Law 2021; 14(55): 277304.