مطالعۀ پدیدارشناختی تجربۀ تنهایی در بین دانشجویان با رویکرد تفسیری (مورد مطالعه: دانشجویان پسر خوابگاه شهید آشتیانی دانشگاه علامه طباطبایی)

مقالۀ حاضر با هدف واکاوی تجربۀ تنهایی در دانشجویان خوابگاهی پسر دانشگاه علامه طباطبایی و شناخت راهبردهای آن‌ها در مواجهه با این تجربه نوشته شده است. برای نیل به این مقصود، به‌منظور تامین حساسیت نظری مقاله، چهار رویکرد کنش متقابل، روان‌پویشی، اگزیستانسیال (وجودی) و شناختی انتخاب شدند و در بخش روش نیز، از پدیدارشناسی تفسیری استفاده شد. تحلیل پدیدارشناسانۀ تفسیری، هر دو سنت پدیدارشناسی هرمنوتیکی و متعالی را یکپارچه می‌کند و با استفاده از اصول نظری پدیدارشناسی هرمنوتیکی و خاص‌انگاری، به کشف معنابخشی افراد به تجربه‌های مهم مبادرت می‌ورزد. نمونه های مورد مطالعه به تعداد 12 نفر، با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند، از میان دانشجویان خوابگاه شهید آشتیانی دانشگاه علامه طباطبایی انتخاب شدند. در نهایت، با اتکا به روش پدیدارشناسی تفسیری و چارچوب مفهومی مناسب، مضامین اصلی «جامعۀ رقابتی»، «جامعۀ نظارتی و ناامن»، «حکمفرمایی سکوت» و «جامعۀ یکرنگ» حاصل شدند و سه تاکتیک «انکار تنهایی»، «درون ‌گرایی» و «انفعال» به‌عنوان راهبردهای دانشجویان در مواجهه با تنهایی کشف شدند.