ارزیابی اثر ساختار جمعیتی بر انتشار گاز دی‌اکسید کربن در ایران

ساختار جمعیتی در ایران همچون سایر مناطق دنیا، در حال تغییر است. این تغییرات با کاهش سهم کودکان و افزایش سهم افراد مسن از جمعیت کل همراه است به گونه‌ای که بر اساس پیش‌بینی‌های سازمان ملل از سال 2015 تا 20-30 جمعیت افراد مسن در ایران دو برابر خواهد شد. از این رو هدف اصلی این مطالعه بررسی اثر ساختار جمعیتی بر انتشار آلودگی ناشی از گاز دی اکسید کربن در ایران در طی دوره 1350 الی 1394 می‌باشد. در این پژوهش با توجه به نتایج ایستایی متغیرها از روش هم‌جمعی در قالب رهیافت خود رگرسیونی با وقفه‌های گسترده (ardl) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که به ترتیب دو بازه جمعیتی (64-15) و (14-0) سال تاثیر بالایی بر سرانه انتشار گاز co2 دارند، درحالی که جمعیت سالخوردگی (65 سال به بالا) اثرگذاری کمتری در انتشار گاز co2 دارد. ﻫﻢﭼﻨﯿﻦ، ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺮاﮐﻢ ﺑﯿﺶﺗﺮ در واﺣﺪ ﺳﻄﺢ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺧﻮرداری از ﺻﺮﻓﻪﻫﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻘﯿﺎس ﻣﯽﺗﻮان ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﺼﺮف ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻮﻟﺪ آﻟﻮدﮔﯽ را اﻓﺰاﯾﺶ داد ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ، ﺑﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮی ﻗﺎبل ﻣﻼﺣﻈﻪ در ﮐﺎﻫﺶ ﺳﺮاﻧﻪ ﮔﺎز دی اﮐﺴﯿﺪ ﮐﺮﺑﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد.

Assess the Effect of Population Structure on Carbon Dioxide Emissions in Iran

The demographic structure, as in other parts of the world, in Iran is changing. These changes are associated with a reduction in the share of children and an increase in the share of the elderly of the total population. The United Nations has predicted that in the years 20152030, the population of the elderly will double in Iran. Accordingly, the main objective of this study is to investigate the effect of demographic structure on carbon dioxide emissions in Iran during the period from 1350 to 1394. In this study, based on the results of variables stationary, the Autoregressive Distributed Lag (ARDL) approach was applied. The results of the research indicate that the two demographic (1564 years) and (014 years) periods have a significant impact on CO2 per capita emissions, while the aging population (65 years and older) has a lower effect on CO2 emissions.