بررسی بهره‌وری کل عوامل تولید پیاز در ایران

اندازه گیری بهره وری تولید محصولات کشاورزی موضوعی است که در ماده 35 قانون افزایش بهره وری کشاورزی و منابع طبیعی به آن تاکید شده است. در میان روش هایی گوناگون اندازه گیری بهره وری، روش تحلیل پوششی داده ها و شاخص مالم کوئیست از مقبولیت فراوانی برخوردار می‎باشند. در این پژوهش با استفاده از این روش‌ها، بهره وری کل عوامل تولید پیاز برای نه استان عمده تولیدکننده‌ این محصول در طول سال‌های 1379 تا 1389 محاسبه شد. داده‌های مورد نیاز از آمارنامه های وزارت جهاد کشاورزی تهیه‌ شده و برای پردازش آن ها از نرم افزار deap 2.1 استفاده شده است. نتایج بررسی نشان دادند که در طول سال های مورد مطالعه بهره وری کل عوامل تولید در زراعت پیاز کشور به مقدار 9.6 درصد کاهش‌ یافته که دلیل آن نبود ارتقای فناوری بوده است. مقدار این کاهش در مناطق گوناگون یکسان نبوده و استان های آذربایجان شرقی (0.07)، اصفهان (0.06)، سیستان و بلوچستان (0.04) و فارس (0.06) کم تر و در جنوب استان کرمان (0.13)، خراسان (0.1)، خوزستان (0.12)، زنجان (0.14) و هرمزگان (0.14) بیش‌تر بوده است. در میان استان‌های مورد مطالعه، پیاز کاران استان اصفهان بیش‌ترین بهبود در کارایی فنی را داشته و در مورد فناوری نیز پیاز کاران استان سیستان و بلوچستان کم ترین کاهش را تجربه کرده‌اند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که با آن‌که تولید پیاز در کشور افزایش‌ یافته، ولی بهره‌وری نقشی در این افزایش نداشته است و حتی در طول سال های مورد مطالعه پسرفت بهره وری نیز مشاهده می شود. بر اساس یافته های پژوهش توسعه و معرفی روش های نوین و استفاده از تجربیات مناطق موفق می تواند به‌عنوان راه کاری برای بهبود بهره وری و کاهش اتکا به منابع در تولید پیاز کشور مطرح باشد.