اثربخشی آموزش راهبردهای نظم جویی فرآیندی هیجان در ناگویی هیجانی افراد مبتلا به پسوریازیس

مقدمه: نقش عوامل روان‌شناختی مانند تجارب هیجانی و به‌ویژه ناگویی هیجانی در سیر بالینی بسیاری از بیماری‌های پوستی مورد تایید قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان بر ناگویی هیجانی افراد مبتلا به پسوریازیس بود. روش‌: در چارچوب یک طرح‌ تک‌آزمودنی از میان بیماران مبتلا به اختلال‌های پوستی مراکز درمانی تهران، 3 بیمار مبتلا به پسوریازیس به روش نمونه‌گیری در دسترس و بر اساس مصاحبه‌ بالینی ساخت‌یافته برای اختلال‌های محور iدر dsmiv (scidi) و ملاک‌های ورود و خروج انتخاب شدند و 10 جلسه‌ 1 ساعته آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان مبتنی بر مدل گروس را دریافت کردند. بیماران 6 بار به وسیله‌ی مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (tas20) طی درمان و دوره‌ پیگیری یک و نیم ماهه ارزیابی شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص‌های تغییر روند، شیب، بازبینی نمودارها و برای تعیین معناداری بالینی از شاخص درصد بهبودی و اندازه اثر استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان به طور معناداری در کاهش ناگویی هیجانی و زیر مقیاس‌های آن در بیماران مبتلا به پسوریازیس موثر است. نتیجه‌گیری: با توجه به نقش عوامل هیجانی به عنوان عوامل مستعدکننده، تسریع‌کننده و تداوم‌بخش در اختلالات پوستی شامل پسوریازیس، آموزش راهبردهای نظم‌جویی فرآیندی هیجان می‌تواند با کاهش ناگویی هیجانی و مدیریت هیجان‌های مثبت و منفی نقش مهمی را به عنوان درمان‌های حمایتی در کنار درمان‌های پزشکی ایفا کند.