اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه‌های پُرخوری، افسردگی و تَن‌انگاره در مبتلایان به پُرخوری عصبی

مقدمه: پُرخوری عصبی نوع خاصی از اختلالات خورد و خوراک است که با مواد غذایی و تَن‌انگاره فرد رابطه دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه‌های پُرخوری، افسردگی و تَن‌انگاره در مبتلایان به پُرخوری عصبی انجام شد. روش: تحقیق از نوع نیمه‌تجربی با طرح پژوهش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ زنان مبتلا به پُرخوری عصبی از مراجعه کنندگان به مرکز روان‌پزشکی فارابی کرمانشاه بود؛ براساس معیارهای ورود به پژوهش، تشخیص روان‌پزشک و پرسشنامه‌های عادات خوردن (ehq)، شدت پُرخوری (bes)، نگرانی از تَن‌انگاره (bis)، و افسردگی بِک فُرم کوتاه بیمارانی که دارای بالاترین نمرات بودند، با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه مداخله درمانی 120 دقیقه ای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمود؛ اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. اطلاعات به‌ دست ‌آمده با تحلیل کوواریانس چندمتغیریتحلیل شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد کهتفاوت معناداری بین گروه‌های آزمایش و گواه در کاهش شدت نشانگان پُرخوری عصبی و عادات خوردن وجود دارد. همچنین، در تَن‌انگاره و افسردگی تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان بیان کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش نشانگان پُرخوری عصبی، افسردگی و بهبود تَن‌انگاره در افراد تحت درمان شده است. استفاده از این روش درمانی برای مبتلایان به پُرخوری عصبی در جامعۀ بیماران پیشنهاد می‌شود.