اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش احساس تنهایی و اضطراب دانش آموزان دختر دبیرستان

مقدمه: هدف حاضر بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش احساس تنهایی و اضطراب، دانش آموزان دختر دبیرستانی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه پژوهش کلیه دانش آموزان دختر دبیرستان شهر الشترکه در سال 95 مشغول تحصیل بودند. به منظور انتخاب نمونه از بین دانش آموزانی که نمرات آنها در ترکیب متغیرهای وابسته بیش از یک انحراف استاندارد بالاتر از متوسط بود 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه 15 نفره تقسیم شدند. در نهایت به صورت تصادف یکی از گروه ها به عنوان گروه آزمایش و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. و گروه آزمایش12 جلسه برنامه آموزش تاب آوری را دریافت کردند، در حالی که به گروه کنترل هیچ گونه آموزشی ارائه نشد. هر دو گروه پرسشنامه احساس تنهایی و اضطراب را قبل و بعد از مداخله تکمیل کردند. یافته‌ها: داده های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) و تک متغیره (آنوا) تحلیل شدند. نتایج نشان داد که میزان احساس تنهایی و اضطراب گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. نتیجه‌گیری: نتایج  تحقیق کاهش سطح تنهایی و اضطراب دانشجویان را بدنبال آموزش تاب آوری نشان می دهد. بر اساس نتایج پژوهش پیشنهاد می شود به منظور کاهش احساس تنهایی و اضطراب دانش آموزان از مداخله آموزش تاب آوری بهره گرفته شود.