بررسی تطبیقی وجوه نوستالژی در دو بومی‌سروده « آدورون» و « مِشِی نازی»

شعر بومی یکی از جلوه‌گاه‌های فرهنگیِ هر قومی است. در این‌گونه سروده‌ها ، شاعر تلاش می‌کند آنچه را که با زبان رسمی قادر به افاده آن نیست، به وسیله زبان و گویش محلی خاص خود به شعر درآورد .دو بومی سروده «آدورون» اثر جانعلی خاوند و « مِشِی نازی» سروده طهماسب بدرود که هر دو به گویش رودباری سروده شده‌اند، آیینه تمام نمای فرهنگ مردم جنوب کرمان هستند. هر دو سروده بازتاب رجعت حسرت بار شاعر به روزگار گذشته با بهره‌گیری از گویش محلی ویژه قوم خویش است. این دو منظومه اگرچه در یک زمان سروده نشده‌اند ، اما محدوده زمانی تقریباً یکسانی را درنظر دارند. در این پژوهش تلاش می‌شود مولفه‌ها و نیز دلیل نگاه نوستالژیک این دو شاعر به عناصر فرهنگیِ جامعه‌ای که در آن زیسته اند، بررسی شود. به همین منظور ، مفاهیم نوستالژیک دو منظومه زیر دو عنوان کلیِ خاطره فردی و جمعی مورد تحلیل و مقایسه تطبیقی قرار گرفته است. بررسی این مقاله نشان می‌دهد که هر دو شاعر دربهره‌گیری از مولفه‌های نوستالژی اشتراک دارند و از این مولفه‌ها به عنوان ابزاری برای مقابله با پدیده تجدد بهره می‌گیرند؛ اما میزان و نحوه کاربرد عناصر فرهنگ‌عامّه در دو منظومه ، تفاوتهایی دارد.

A survey on nostalgic elements in two local poems of “ Adoravon” and “Meshey Nazi”

A survey on nostalgic elements in two local poems of “ Adoravon” and “Meshey Nazi” Local poetry is one of the ethnic and cultural expression of any nation. Two native poems "Adoravon" by Jan ali Khavand and “ Meshey Nazi” by Tahmasb Bedroud, which are in Roudbari dialect of Persian language respectively, are the full mirrors of popular culture of nations residing in Kerman. Both poems reflect a nostalgic throwback of the poet to the old days. . In this study we try to show the components of their nostalgic regards to cultural elements of society in which they have lived. To this purpose, nostalgic concepts of this poems, under two general titles of individual memory and collective memory has been analyzed. Review of this paper shows, despite the common benefit of both poet in nostalgic components, amount, style and practical purposes of folklores elements in two poems are different.