تحلیل قاعده‌کاهی گونه‌ای جغرافیایی و جلوه‌های بومی زبان در غزل معاصر

هدف مقاله ی حاضر آن است که با نگاهی تحلیلی، چگونگی کاربرد قاعده کاهی گونه‌ای جغرافیایی را به عنوان یک «هنرسازه» و جلوه ی بومی زبان در غزل معاصر نشان دهد. سوال مقاله این است که انگیزه های غزل سرایان امروز از بهره گیری از گویش منطقه ای و لهجه های محلّی در غزل معیار امروز و اشکال و انواع آن چه بوده است؟ بدنه ی اصلی مقاله را تحلیل رویکرد غزل سرایان معاصر به قاعده کاهی جغرافیایی و نمود جلوه های بومی زبان در قالب کاربرد واژه هایی از لهجه های محلّی، مصراع ها و ابیات گویشی در غزل رسمی معاصر و درنهایت، غزل محاوره ای و گویشی تشکیل می دهد. پژوهش حاضر به روش کتابخانه ای  و به شیوه ی توصیفی تحلیلی نوشته شده و در پایان این نتیجه رسیده است که ایجاد صمیمیت در مخاطب و هویت بخشی بومی به غزل امروز و از همه مهم تر، رسیدن به نوعی آشنایی زدایی از راه گریز از گونه ی نوشتاری معیار، به واژگان و ساخت نحوی گفتار و به ویژه گویش محلی، از پیامدهای به کارگیری عناصر بومی زبان در غزل معاصر است.

Contemporary Sonnet Composers’ Approach to Geographical Deviation.

Contemporary Sonnet Composers’ Approach to Geographical Deviation.    Abstract The purpose of this paper is to study how geographical deviation is used as an artistic device in contemporary ghazal and what motivates contemporary poets to use regional dialects. The study includes an analysis of the approach of contemporary poets to the geographical form deviation, using words from dialects in the formal form of ghazal. The present study is a library research and the method of research is descriptive – analytical. It is concluded that, using dilaects and local expressions builds intimacy with the audience and giving local identity to the modern ghazal leading to defamiliarization and avoidance of standard language. Keywords: Contemporary sonnet, defamiliarization, dialect, form deviation