رابطه سبک‌های یادگیری و روحیه پژوهشگری دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه

از جمله مولفه‌های مهم فرایند آموزش، سبک یادگیری فراگیران است که باید توسط معلمان شناسایی شود. تشخیص این مولفه و تلاش در جهت اصلاح یا متناسب نمودن آموزش با آنها مزایای متعددی برای دانش‌آموزان و کل فرایند تدریس به همراه دارد. از جمله پیامدهای مهم سبک‌های یادگیری که توجه به آن ضرورت دارد، میزان اثرگذاری آن در پرورش روحیه جست‌وجوگری و توانمندی پژوهشی است. از این رو، در پژوهش حاضر، رابطه بین سبک‌های یادگیری و روحیه پژوهش‌گری دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه نواحی چهارگانه شهر شیراز بود که در سال تحصیلی 95-1394 مشغول به تحصیل بودند و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه‌ای تصادفی، تعداد 345 نفر به عنوان شرکت‌کنندگان پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب و پرسشنامه روحیه پژوهش‌گری محمد شریفی. نتایج حاصل از ضرایب همبستگی نشان داد که از میان سبک‌های یادگیری، دو سبک یادگیری همگرا و واگرا با روحیه پژوهش‌گری ارتباط معنی‌دار داشتند و نتایج رگرسیون چندگانه نیز موید آن بود که این دو سبک از میان سبک‌های یادگیری پیش‌بینی‌کننده روحیه پژوهش‌گری بودند. یافته‌های پژوهش حاضر در مجموع موید نقش سبک‌های یادگیری در پرورش روحیه پژوهش‌گری و تائیدکننده این فرضیه بود که در یادگیری هر دو سبک واگرا و همگرا باید مدنظر قرار گیرند.