ارائه مدل ساختاری اهداف پیشرفت و انگیزش تحصیلی با مشغولیت تحصیلی: میانجی‌گری هیجان‌های پیشرفت

در پژوهش حاضر رابطه اهداف پیشرفت و انگیزش تحصیلی با مشغولیت تحصیلی با میانجی گری هیجان‌های پیشرفت بررسی شد. شرکت‌‌‌کنندگان پژوهش، 315 دانشجو (173 نفر زن و 142 نفر مرد) رشته‌ها و مقاطع مختلف دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی دانشگاه شیراز بودند که با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از چهار مقیاس استفاده به عمل آمد: مقیاس مشغولیت تحصیلی (ریو و تسنگ)، مقیاس اهداف پیشرفت (الیوت و مک گریگور)، مقیاس انگیزش تحصیلی (والرند)، و مقیاس هیجان‌های پیشرفت پکران استفاده شد. طرح پژوهشی حاضر، طرح همبستگی بود که ارزیابی الگوی پیشنهادی از طریق الگویابی معادلات ساختاری (sem) و با استفاده از نرم‌افزار amos ویراست 24 انجام گرفت. نتایج نشان دادند که اهداف تبحر گرایشی و عملکرد گرایشی اثر مثبت و معنا‌داری بر مشغولیت تحصیلی دارند، ولی اثر اهداف تبحر اجتنابی و عملکرد اجتنابی بر مشغولیت تحصیلی معنا‌دار نبودند. همچنین یافته ها نشان دادند که انگیزش درونی اثر معنا‌دار مثبت و انگیزش بیرونی اثر معنا‌دار منفی بر مشغولیت تحصیلی داشتند، در حالی که اثر بی‌انگیزگی بر مشغولیت تحصیلی معنا‌دار نبود. نتایج مربوط به روابط غیرمستقیم نیز نشان دادند، ابعاد اهداف پیشرفت از طریق هیجان‌های منفی و اهداف تبحر گرایشی، تبحر اجتنابی و عملکرد گرایشی از طریق هیجان‌های مثبت اثرات غیرمستقیم معنا‌داری بر مشغولیت تحصیلی داشتند، و ابعاد انگیزش تحصیلی از طریق هیجان های مثبت و انگیزش‌ درونی و بی‌انگیزگی از طریق هیجان های منفی اثرات غیرمستقیم معنا‌داری بر مشغولیت تحصیلی داشتند. در نتیجه همه اثرهای مستقیم پژوهش حاضر (به‌جز اثر اهداف تبحر اجتنابی، عملکرد اجتنابی و بی‌انگیزگی بر مشغولیت تحصیلی)، معنا‌دار شدند و نقش میانجی‌گری هیجان‌های پیشرفت در مدل مفروض، نیز تایید شد.